Med min barndoms buss som julakort i år!

 

Min barndoms buss i julasnøen. 

Jula kunne begynna då an far kom him til Laugaland med Chevrolet-bussen tidleg på ettermiddagen på julafta. Då var dei siste julagjestene frå Hjelmeland og byen framme i Vormedalen og bussen kunne kjørast inn i garasjen. Der skulle den stå til andre juledag. Det var ingen ruter på juledag i 1950-åra.

Ein sigarkasse hadde 'an far med seg him på julafta. Det fekk han kvar jul av an Harald Sæbø på Tomstad-butikken i Hjelmelandsvågen. Far min brukte snus og røykte litt, men sigarar var ikkje hans greia. Det låg mange sigarar igjen og turka i kassen når jula var forbi. Me som tok mål av oss til å bli stor-røykarar, passa på å knabba eit par ut i januar for å prøva sigar-røyking. Det var til å spy av. Resten av sigarane blei kasta. Men sigarkassen tok mor vare på. Den kunne komma vel med ein dag.

Julatre kom på plass og blei pynta. Det var alltid fåra. Gran var någe nymotens tøys som far min ikkje ville høyra snakk om. Barnålene datt av før nyttår, meinte han. Så var det dei vanlege formalitetene med mat og greier og an bestefar som les jula-evangeliet. Endeligt var det tid for presang-utdeling.

Eit år blei det spesielt. Då det var tomt for presangar under julatre og forventningshysteriet var i ferd med å leggja seg, sprang an far ut i vedaskuten og kom inn med to flunkande nye rattkjelkar. Ein til meg og ein til den to år yngre bror min, Dag. Fantastisk.

Og på den tida var det jo alltid flotte vintrar i Vormedalen. Godt brøytte vegar og ofte flott rattkjelke-føre. Av og til var far min skikkeleg i godlage då han skulle kjøra til Hjelmelandsvågen på ettermiddagen. Då heiv han inn rattkjelkane våre i bagasjerommet på bussen. Me fekk vera med til toppen av Laugalandsbrekka. Derifrå rann me heim igjen. Eit flott rennsle som me gjerna sa i den tida då det ikkje var så mange kjørety på vegane.

Eg oppdaga dette bildet i facebook-gruppa Rutebil- og Turbilhistorie i Rogaland. Det var utlagt av Jørn Malde.

Bussen tilhøyrte Ryfylkeveiens billag som var arbeidsgivar til far min. Dette var ein Chevrolet som blei registrert i 1947. Den gjekk mellom Årdal og Tau ein del år før den kom til Laugaland. Dette blei min barndoms buss.

Sidan eg kjem frå ein sjåfør-familie, fann eg ut at dette kunne vera eit passande julakort i år. Far min kjørte buss i alle år. Både eg og kona mi Berit og dei to brørne mine var også innom yrket pluss ein gjeng med søskenbarn. For tida er det sonen vår, Bjørn, som tek seg av sjåfør-tradisjonane i familien.

Barnebarn Åsne hjelpte meg med rød julakort-skrift.

Så dette betyr rektig god jul frå Berit og meg i år.

Berit bak bussrattet i 1977. Eg i 2015.