Med moltemyr i himmelen

Moltene mine venta trufast på meg.

- Nå har han Martin vore i heia og hatt andakt for moltene. Sjå koss tungt han ber. Nå er det ingenting igjen når me andre skal opp å sjå etter litt molta på myrane. Me kan like godt halda oss hima.

Slik har folk snakka bak ryggen på molte-elskarane til alle tider. I alle fall i Hjelmeland der eg har mine røter.

 Du hadde dei som elska molta og gjekk og leita etter heiagullet kvart einaste år, både når det var lite og når det var eit av dei sjeldne kronåra. Men så hadde du dei som berre snakka. - I år finst det ikkje molta, kunne dei seia eit år. Andre gonger var det eit eller anna menneske som blei skulda for å ha henta heiane snaue.

Martin Skogen var emissær om vinteren og moltehentar om sommaren. Ein kjekk og smilande mann som ikkje gjorde ein katt fortred. Han hadde berre den eine feilen at han likte å henta molta. Kvar sommar rusta han seg ut og tok ut til heis saman med kona  og svigerinna. Dei skulle på moltå. Når dei kom heim igjen nokre dagar seinare gjekk dei tungt bortover vegen på Laugaland. Eg hugsar eg såg dei ein gong i høljande regn koss dei subba på og var glade for å vera heime igjen, våte og knemøyre.

Det er slett ikkje sikkert at dei hadde funne så mykje av dei ettertrakta, gule bæra. Dei var ikkje tenåringar der dei gjekk. Så det kan vera heiavegen og det sure regnet som hadde teke piffen frå dei. Ingen såg ei molta, men trudde sitt.

Martin Skogen var ikkje nokon moltegribb som snøydde myrane for alt som var gult, bløtt og søtt. Men hadde du interesse for å gå etter molta, var det lett å få eit slikt stempel på seg. Slik var det i Hjelmeland og slik var det nok i dei andre bygdene også.

Sanninga var at det ikkje var så mange som hadde gidda og tid til å streva seg opp over liane til dei rette myrane der molta vaks. Då var det mykje lettare å sitja hima og klaga: - Nei. Det er ikkje nokon vits i å gå i år. Han Martin har vore der alt. Blaute molta og blinning (moltekart). Han sopar med seg det der er.

Som gutunge var eg med far min på moltå. Han likte også å subba rundt på myra og sjå etter dei ettertrakta bera. Men han klaga kvar einaste sommar. Det såg mørkt ut med moltehausten.

 Problemet med molta er at den ofte slår feil på våre kantar. Viss våren er fin og varm, blømer molta tidleg i heiane. Både i mai og juni er risikoen ganske
stor for nattefrost. Ei frostnatt eller to kan øydeleggja heile moltehausten. Om bløminga går godt, kan det bli for turt eller for vått. Som oftast går det gale.

Me som vaks opp under så usikre forhold, blei prega av det. Kva tid har me tatt noko for gitt?

Sist vinter snøa det så bort i veggene mykje i fjella våre. Dei fleste som gjekk til heis for å sjå etter hyttene sine var heldige viss dei fann ei pipa som stakk opp av snøen. I timavis kunne dei grava for å komma ned til den koselege, vesle fjellhytta som streva med å stå oppreist under trykket av snøen.

Våren? Det blei knapt nok nokon vår i heiane våre. Snøen låg til langt utpå denne sommaren som vel har vore den ringaste på mange år. Frukthausten er totalt mislukka. Og det andre som skal haustast, er visst heller ikkje så rart.

Ein heiatur midt i juli gav ingen grunn til å tru på mykje molta i år. Bløminga var ein månad for sein. Ville desse vekstene kunna knyta seg til blinning og veksa seg vaksen og bli gul, mjuk molta. Eg er fødd pessimist og følte ingen grunn til å gå i meg sjølv og omvenda meg til lettliva optimisme.

Nå sist helg skjedde det store ting. Sønnene mine hadde vore i heia og kom heim igjen med 24 molter i eit plastikkbeger. Det var molta, fortalde dei.

- Kåna. I morgon tidleg skal me fara til heis og fara over molta. Sønnene våre er så ringe å plukka bêr at me finn 12 kilo viss dei har funne 12 molter.

I grunnen ikkje så rart at eg blei andektige der eg kava rundt i lyngen på søndag føremiddag midt i kyrkjetida. Eg tenkte på han Martin Skogen som var så glad i å henta molta. Kan tru han gleda seg heile vintrane når han reiste rundt for halda gløden oppe mellom dei faste vennene på bedehusa i misjonskrinsen sin. - Til sommaren treng eg ikkje leita i skrifta etter orda for dagen. Då skal eg henta molta som kan nøra oss til vinteren, tenkte han sikkert.

Nyss les eg Edvard Hoem si bok om han som blei slåttekar i himmelen. Eg trur du finn Martin Skogen i moltemyra på fjellet over slåtteteigen. Kan henda far min er i same myra viss han er i himmelen.

Moltene mine sto der i lyngen og venta på meg. - Du var seine i år, sa dei til meg. - Det var jammen dokke og, svara eg.

I fjor henta folk blaut molta i slutten av juli.

Sjelden har me henta så mykje molta på så lite område.

Frå slagpasient til flybuss-sjåfør

Onsdag 17.juni var eg bak bussrattet igjen.

Det kom som eit sjokk at eg fekk slag og blei lam i venstrehanda søndag 15. mars i år. Brått var eg blitt passasjer i min eigen privatbil og var sjukmeldt frå jobben som flybuss-sjåfør.  Nesten like uventa var det å vera tilbake i full jobb frå onsdag 17. juni.

 Heilt ærleg: Eg fann meg ganske godt til rette med å gå heime og driva dank. Rundt 1. september tenkte eg det var eit passande tidspunkt å vera bak bussrattet igjen.

Då eg blei utskriven frå sjukehuset fekk eg forbud mot å kjøra bil i tre månader. Fastlegen kunne gi grønt lys for å kjøra igjen når den tida var gått. Førarkortet blei ikkje inndratt. Det hadde eg heile tida. Men som den snille gutten eg er, respekterte eg forbudet mot å kjøra bil. Kona mi har vore bussjåfør i si tid, men me har nokså ulik kjørestil, kan du seia. Dermed kom det til ein del opprivande samtalar av og til på bilturane våre. Men både bilen og ekteskapet overlevde denne tida også.

Fastlegen min blei overraska då eg opplyste at han kunne gi meg lov til å kjøra bil etter tre månader. - Eg meiner du må venta eit år med bilkjøring, sa  han og la til at busskjøring måtte eg innstilla meg på å gløyma. Som pensjonert Aftenblad-journalist har eg aldri tvila på at eg ville overleva utan å jobba i det heile tatt.

I vår var eg ikkje sikker på om det blei meir buss-jobbing på meg. Eg høyrde litt av kvart. Men fleire sa at eg hadde gode sjansar sidan slaget var så begrensa. Eg var oppegåande og klar heile tida. Det var berre handa som tok ein pause. Situasjonen ville vore ein heilt annan viss eg hadde vore bevisstlaus, sa folk som hadde betre greie på dette enn meg.

I løpet av eit par-tre veker var handa mi mykje betre. Dessutan har eg gått til fysioterapeut og trena og styrt på. Det meste av styrken har eg fått tilbake. Eg kan knyta sko og eta middag med kniv og gaffel. Kappa toppen av frokost-egget er heller ikkje noko problem. Det var det dei første vekene.

Ein av dei siste dagane i mai var eg hos fastlegen. Men min faste lege var vekke. Det var ein kvinneleg vikarlege som tok mot meg.

Eg ville ha klarsignal for å kjøra bil igjen. Etter å ha vist fram handa og demonstrert mine kunster med venstrå og klemt til alt eg greide rundt armen hennar og gitt henne eit kraftig handtrykk, var ho klar for å la meg kjøra bil igjen frå 15. juni.

Etter å kjørt flybuss i fire år har eg fått mange kjenningar på Sola. 

For meg som pensjonist er det ganske dumt å gå rundt å vera sjukmeldt. Derfor spurte eg kva som ville skje med vidare busskjøring. Viss det var slik at eg ikkje fekk kjøra meir, ville eg kutta ut denne sjukemeldinga med ein gong og leva vidare som pensjonist.

Legen tok telefonen og ringte til vakthavande nevrolog på sjukehuset.

Då ho la på telefon-røyret var alt avgjort. - Du er friskmeldt og kan kjøra buss igjen frå 16. juni, sa ho.

Torsdag 17. juni klokka åtte om morgonen kjørte eg flybuss frå Fiskepiren til Sola. Eg var litt spent. Lurte på om eg ville bli fort trøtt, ukonsentrert eller fekk andre rare utslag.

Nå er jo eg subjektiv, men eg føler at det går heilt fint å kjøra. Akkurat som før. Det var veldig kjekt å komma tilbake og treffa alle kjenningane eg har fått i løpet av dei fire åra eg har kjørt flybuss, både tollarar og syndarar.

Davy Wathne meiner eg kjører like godt nå
 som for 40 år sidan i Bergen.

I går hadde eg med TV 2-Davy Wathne på bussen. Han kjenner eg frå mi studietid på Sydneshaugen i Bergen for over 40 år sidan. Me er vel begge eigenleg adjunktar med opprykk.

- Akkurat like behageleg å reisa med deg nå som då du kjørte i Bergen Sporvei, sa han då han gjekk av. Davyen fekk reisa gratis med meg frå Bergen sentrum til Minde meir enn ein gong. Om eg kjørte like fint alltid, er eg ikkje sikker på. Gamle Leyland-bussa på brustein mellom trikkeskinner var vel ikkje verdends mest komfortable skyss.

Herligt å leva å sjå koss det går!

Sommarbåt-sjalusi i Sandnes i kveld?

"Sandnes" var "Sjøkurs" frå 1995 til 2007.

Når Sommerbåten til NRK kjem til Sandnes i kveld, ligg nok det gamle nattruteskipet "Sandnes" strategisk plassert i den same havna. For "Sandnes" har vore forgjengaren for nåverande "Sjøkurs" både som "Sjøkurs" og "Gann". Kan det bli eit sjalusidrama i Sandnes i kveld. 

Frå 1950 til 1974 gjekk "Sandnes" som nattruteskip mellom Stavanger og Bergen. Kvar natt var den innom akkurat dei same kaiane der Sommerbåten låg både på Stord og i Haugesund. Då nattruta blei nedlagt i 1974 blei "Sandnes" brukt til losjiskip ein kort periode før den i 1977 blei til skuleskipet "Gann" med base på Tømmerodden i Stavanger. 

"Sjøkurs" var "Gann" frå 1995 til 2007.

I 1995 kom det tidlegare hurtigruteskipet "Ragnvald Jarl"  til Stavanger og overtok jobben som "Gann". Då gjekk den tidlegare "Sandnes" til Randesund rett utanfor Kristiansand der den skifta navn til  "Sjøkurs" og blei nytt skuleskip på Sørlandet. 

I 2007 var det tid for ein ny "Gann". Nå kom nok eit hurtigruteskip til Stavanger som skuleskip. "Narvik" erstatta "Ragnvald Jarl" som igjen erstatta gamle "Sandnes" som "Sjøkurs".

Dermed skjedde underet: "Sandnes" kom igjen som "Sandnes" etter 33 års skuggetilvere som "Vikingfjord", "Gann" og "Sjøkurs". Nå ligg "Sandnes" med sine gamle fargar stort sett i Vågen i Stavanger til vanleg. Men i kveld tippar eg du finn båten i Sandnes.

 "Gamle Salten" har også vore  "Sjøkurs".

 Eg føler eit stort ansvar for å opplysa mine lesarar. Når me er inne på "Sjøkurs"-skip er det litt meir å leggja til. Då den tidlegare "Sandnes" kom til Sørlandet for å bli ny "Sjøkurs" i 1997, var det ein båt som blei ledig. Den havna i Stavanger som "Gamle Salten". Ny eigar blei Ryfylke Dampskibsselskab med primus motor Kåre Olavesen.  "Gamle Salten" er nå i Bodø der den opprinneleg kom frå. Der var Kåre Olavesen og kompani kjøpte tilbake "Sandnes" i 2007 og selde  "Gamle Salten" nordover.

Det var alt.

Trådlaus gambling under dyna i båten

Her på Vadholmen kunne eg tippa trådlaust. Skremmande lettvint.

Slår opp auene og famlar etter padden ved sida av køya. Må finna ut kva klokka er. 8.33 står det svart på kvitt. Kanskje ein tanke å sjå kva det står i nettavisene i dag.

Slik er det å vera båt-turist nå for tida. Sjøl ein gammal bestefar som meg er blitt utstyrt med nymotens teknologi som gjer livet både papirlaust og trådlaust.

Dermed ligg du der under dyna og klikkar og les. Om krisa i Hellas og all slags anna sørgeleg eller viktig. Eg festa meg ved ei sak i Bergens Tidende. Ein 25-åring frå Os har vunne over 90 millionar kroner på nettgambling. Han må betala 25 millionar i skatt av gevinsten. Slik går  det når du sviktar Norsk Tipping og brukar utanlandske bettingselskap.

Sjøl har eg aldri betalt skatt av tippegevinstane mine, men eg har ikkje vunne noko særleg heller. Dessutan er eg trufast mot Norsk Tipping der alle gevinstane er skattefrie.

 - Men hallo. Det er lørdag. Eg må tippa, Kan like godt gjera det med ein gong, seier eg til meg sjøl. 

Så ligg eg altså der under dyna og klikkar meg inn på denne velsigna tippe-appen og leverer ein fem vekers lottokupong. I gamle dagar måtte eg gå ned til damene på Prixen på Randaberveien på Tasta for å gambla.

Nå kan du befinna deg i hytta-heiti, Vadholmen i Sandnes kommune i mitt tilfelle, og likevel ordna dine gamble-behov. Det einaste du treng, er mobildekning.  Utviklinga har gått så langt at det kan vera for langt. Lever me i dei siste tider eller?

Ein ting er i allfall sikkert. Du får ikkje meir flaks av all denne utanlandske elektronikken. Eg vann ikkje ein skit i lotto i går.

Meir teknologi. Barn og barnebarn har skaffa seg droner. Dei kan dei bruka til fotografering. Ta luftfoto. Dette er veldig in for tida. Eg klauv opp på ein knaus på Vadholmen og tok bilde av båtane ved Ryfylke friluftsråd si brygga. Bildet markedsførte eg som dronebilde både overfor familien og på facebook. Opptil fleire gjekk på bløffen.

Grensa for meg går lenge før drone. Eg hadde aldri fått ein slik tingest til å letta. Slett ikkje til å fotografera.

Ha ein strålande dag!

Sol, regn, nordavind og nugatti.

To minutt sol er nok til å starta badelivet på Skartveit.

Heldigvis har eg flyskrekk. Derfor finst det ikkje nordavind nok til å skremma meg på  sommarferie til Syden.  Eg truar med meg resten av familien på båttur uansett. 

Denne sommaren er det kånå og dei to jente-barnebarna som er mannskap. Dei har holdt ut med sur skipper, piskande regn, iskald nordavind og litt sol innimellom. 

Med ein gong sola får sleppa til mellom grå og trugande skyer, går alarmen om bord. Då er det av med stillongs og ullundertøy og på med sommartøyet og badeutstyret. Full fart mot nærmaste badeplass.

Akkuratt nå har det vore 20 minutt med sol på Skartveit. Farmor og jentungane storma rett mot den vesle badestranda ved båthavna. Dei vassa og dukka og skvetta vatn på farfaren som syntes det var kaldt nok å fotografera dei badande før han trakk seg tilbake til båten der det ikkje var meir enn passeleg varmt under kalesja. 

Sju minutt seinare rista heile båten på grunn av frøsne barnebarn som hakka tenner. 

- Her på Skartveit snur sola opp og ned på heila greiå. Med solskinnet strøymer det til med folk. Heile havna, all uteplass, kafeen og butikken blir full av folk på eit øyeblikk, seier Anita Ørnes som styre heile turist-Skartveit.

Sist lørdag gjekk me i strålande vêr frå Jørpeland og hadde kurs for Skartveit. Pirfullt. Dette er tydelegvis in-havna for tida. Fleire båtar låg der alt då me kom. Dei var på jakt etter eit lite innsmett. Løysinga blei Eidssund på Ombo. Du kan seia mykje godt om Ombo og Eidssund. Men det er ikkje Skartveit. 

Nedstrand har mykje, trampoine også.

Havskodda kom sigande på søndag føremiddag. Eg går ikkje frå land i tjukk skodd. Men når den ikkje er tjukkare enn at du ser Nord-Hidle frå Omo, då går eg. Me peisa på innover fjorden. Då me kom til land, viste det seg at me var på Nedstrand. Når du kjem til ei båthavn der den nærmaste Joker-butikken heiter Rasmussen, då er du på Nedstrand.  

For å vera litt seriøs: Nedstrand er ei av dei mest attraktive gjestehavnene i heile Ryfylke for tida. Her er det to butikkar, kafe, hurtigbåtanløp og ferjekai. Ferjer og hurtigbåtar som kjem og går er uslåeleg tidtrøyte.Ikkje var det langt å gå til badeplassen heller. Men me skal ikkje klaga på dei andre havnene: Jørpeland, Ombo, Helgøysund, Haugesund, Skartveit. 

Sommarferien blir ikkje den same utan Nugatti.

Det har gått utruleg godt å ha med barnebarna på tur. Dei har vore flinke å leka og har kosa seg. I ferien har ikkje kostholdet vore så strengt som ellers i året. Nugatti til frokost, var strålande greier. 

Sola kjem og går. Nå ventar me på straumen av turistar som skal fylla opp rundt oss på Skartveit. 

Velkommen etter, 

 

Får eg monster-poteter i år?

Ser du vasskanna til naboen min inne i potetlauvet?

Potetene som eg sette i jorda 14. mai, veks så gneistane at eg fryktar det blir monster-knollar eg dreg opp av jorda på seinsommaren. Denne enorme voksteren vekkjer opp mine undertrykte anelsar om at det gjekk ein storarta gardbrukar tapt i meg. Det var far min som svikta. Han blei fødd som nummer sju i syskenflokk på ni. Slektsgarden var overlevert lenge før dei kom til hans tur i arverekka.

Dermed måtte eg henslepa mitt liv som sjømann, cowboy og buss-sjåfør medan eg utdanna meg til adjunkt med opprykk. Det var meir flaks enn dugleik som berga meg frå ungdomskulen. Eg enda opp som bladfyk i Aftenbladet.

Men nå har eg gått tilbake til røtene og jorda. Til hausten blir det sjøldyrka poteter viss ikkje alt veks bort i ein jungel av potetlauv og berre bittesmå poteter.

Nokon gard blei det ikkje etter far min. Men drivhuset som han kosta på seg på sine eldre dagar, har eg arva og sett opp på mitt eige småbruk på 150 kvadratmeter midt i byen. Drifta her går etter innfallsmetoden. Litt av kvart, men mest tull og vas.

Far min dyrka med vekslande hell tomater på Laugaland. Der inne i innerste Hjelmeland er det sein vår og tidleg haust. Sommertemperaturane er heller ikkje all verda å slå i bordet med. Dei siste åra far min dreiv med tomater, hadde han rigga seg til med ein kraftig elektrisk varmeomn i drivhuset. Neppe robust og bærekraftig som dei seier i dag.

Kånå mi har med liten suksess dyrka tomater i drivhuset. Først på seinsommaren kom dei fyrste tomatene. Og når dei fyrst kom, kom det mengdevis på ein gong. Dei blei hengade og vansmekta på plantene til dei var øydelagde. På Finnøy kan dei leva av å dyrka i desse raude knollane. Her på Byhaugen ville tomatdyrking vore det sikre sveltihel.

Denne våren la eg ned forbod mot tomater i drivhuset. Etter at eg fekk slag i mars i år, har eg fått ein ny og forsterka autoritet i familien. Før var det ingen som brydde seg om kva eg meinte. Nå, derimot, framstår eg som høvding ved alle anledningar. - Ja, Jone. Nei, Jone. Javel, Jone, går det i nå.

Slik blei det tomatdyrking-

4. mai drog me ut til FK-butikken i Hillevåg og kjøpte ein pose med godkjente settepoteter. Dette er jo eit forskningsprosjekt. Potetene skulle settast i drivhuset og i eit blomsterbed som eg hadde okkupert utanfor. Interessant å samanlikna veksten i drivhus og på friland.

Naboen fnyste då eg grov ned potetene i bedet same dagen som dei var innkjøpte. Han mulla noko om lysgroing og så vidare. - På Laugaland var det ingen som snakka om lysgroing. Det va rett frå kjellaren og i jorda, fnyste eg.

Men potene som skulle i drivhuset, fekk liggja og sola seg i karmen på stoveglaset til den 14. mai før dei blei putta i jorda i drivhuset.

Ikkje den same fresen på friland. Desse potetene
 blei sette 4. mai.

Det blei reine eksplosjonen inne i drivhuset. Det gjekk ikkje mange dagane før det lyste grønt i  den brune molda. Naboen snakka om hypping. Eg har alltid trudd ein måtte ha hest og ein innretning dei kalla Troll for å hyppa poteter, men det var feil. Å hyppa er å grava laus fin mold inntil det spirande molda.

For kvar dag som går blir eg meir og meir spent på koss dette går. Blir det berre potetlauv eller blir det poteter også i drivhuset? Eg snakkar med potetene mine kvar dag. Har ikkje vore så spent sidan kånå var gravid og eg fekk halda på magen henner og kjenna det var liv inni der.

Potetbøndene på Jæren har klaga over våren og været i år. Dei har ikkje fått settepotetene i jorda. Kan dei ikkje byggja drivhus. Ta ein telefon til Listhaug, solstrålå frå Sunnmøre som er blitt landbruksminister, så ordnar det seg snart.

Ha ein grøderik dag!

Stoff er dyrt og har gitt meg mange plager!

Kom sommarvind! Båten går på sjøen i kveld.

Stoff betyr problem. Det har kosta meg masse pengar, øydelagde klesplagg og ein skada bil. Stoffet har sett mange merke på min kropp etter bruk. Likevel kjøper eg nytt kvar einaste vår og påfører meg nye plager. Griseri er det mest dekkande navnet.

Bånnstoff blir det også kalla. Alle båteigarar kliner båten sin full av stoff frå vannlinja og overalt nedentil for at skroget ikkje skal veksa fullt av sjøgras, rur og anna skjeggliknande elende. Dette må gjerast kvart år.

For å vera heilt ærleg: Eg er ingen handyman. Tvertimot ein uhelbredeleg klodrik. At eg blei båteigar, er eit av dei store paradoks i livet mitt.

I dag skal båten på sjøen. Den er vaska, bona og stoffa. Nå skin fartyet som ei fela. Sjøl er eg lemster i kroppen og letta over å vera ferdig med jobben. Nå kan dei ventande, varme sommarvindane berre komma. Båten er klar.

Dette året blei det ikkje større traumatiske opplevingar medan båten sto på land. Berre småting. Eg leita meg nesten forderva etter ein rull med maskeringstape. Den hadde klistra seg fast under eit spann og viste seg ikkje før kånå hadde rykka ut ekstra for å kjøpa to ekstra rullar.

 To spann med bånnstoff hadde eg på plass då eg begynte å mala det på. Då det fyrste spannet var slutt, var eg nesten ferdig. Berre litt av kjølen sto igjen ubehandla. Hadde dette vore for 30 år sidan då eg var fersk båteigar, hadde eg sjølvsagt spretta opp eit spann til. I dag er eg altfor gjerring til det. Eit spann på 2,5 liter kostar hundrevis av kroner. - Når båten er på sjøen, er det ingen som ser at det manglar litt, forklarte eg kånå som undra seg over slurvet mitt.

I fjor gjekk det ganske dårleg då eg stoffa båten. Det var dårleg vêr då båten sto på slippen. Difor var eg nok litt for rask då sola plutseleg viste seg. Full fart ut i båthavna for å stoffa. Eg hadde gløymt høvelege klesplagg til jobben. Derfor tok eg på meg oljehyra som låg i båten og starta på jobben. Ikkje haddde eg arbeidshanskar heller.

Båten blei forsåvidt grei nok. Hendene mine blei blå. Dermed blei bilen også blåmerka på rattet, håndbrekket og diverse andre plasser. Kvar gong når eg er ute og kjører bil, blir eg minna på stoffinga i fjor.

Ein heil jobb å krypa rundt på kne og albogar for å stoffa båten. 

Men det verste var oljehyra med alle bånnstoff-flekkane på. Eg var ute og fiska ein regnversdag. Moderne bånnstoff er sjølpolerande og slepp lett frå seg litt farge når det blir vått. Då eg kom til land, var det bånnstoff-blått overalt i båten. Ein ting er litt griseri i bilen. I båten er dette mykje meir alvorleg. Eg brukte timesvis på å fjerna alt som var blått og minna om bånnstoff.

Den verste tabben til slutt:

Båteigarar kan ha bil til ein million og båt til tre millionar. Likevel kan dei bruka all verdens tid på å spara ein 50-lapp når dei skal kjøpa bånnstoff. Verre enn når ein skal spara ein ti-øring på bensinen. Tenk den dyre sløsinga med dyrt stoff når du hadde eit halvt spann igjen når du er ferdig.

Eg fekk eit kjempetips av ein nabo i båthavna. Hos ein båtbyggar på Hundvåg kunne du få låna med deg eit spann. Når du var ferdig med jobben, skulle eg bare gå tilbake med spannet. Så betalte du bare for det du hadde brukt.

Glad og fornøgd drog eg av garde frå båtbyggaren med eit ti-litersspann, fullt med raudt bånnstoff på ein fredag. På lørdag formiddag gjorde eg stoffejobben og sette spannet tilbake i bagasjerommet på bilen.

På søndag kveld åpna eg bagasjerommet. Du slette tid! Der såg det ikkje ut. Spannet var velta og det flaut med raudt bånnstoff overalt. Alt innhald bak i bilen var tilgrisa av stoffet.

Du forstår det at kånå hadde brukt bilen til diverse transport-oppdrag på lørdag ettermiddag. Ungar som skulle i bursdagsselskap eller vorspiel eller andre viktige ting.

Kånå mi blei utdanna til bussjåfør i Bergen Sporvei på 1970-talet. Alle som var kjent i Bergen på den tida veit at i Bergen Sporvei var det aldri mellomstillingar på gass- og bremsepedal. Det var heilt i bånn med begge pedaler når dei skulle brukast.

Det store spannet med bånnstoff fauk vegg-i-mellom i bagasjerommet. Til slutt gav lokket etter og slapp raudt bånnstoffet frå seg.

Av og til kan det vera dyrt å vera gjerrige. Godt å ha ei kåna og skulda på når ulukka er ute.