Koss dumme har norske bønder lov å vera?

Dei kloke bøndene får dei beste potetene, seier eg. 

Norske bønder produserer dyr og dårleg mat. Beskytta av høge tollmurar driv dei på med sitt og har sørga for at me forbrukarar ikkje får kjøpa utanlandsk mat som både er betre og billegare.

 I tillegg har bøndene tuta feige politikarar fulle av jordvern-hensyn. Derfor driv altfor mange bønder gardsbruk på flotte plasser i  bygd og by der det kunne vore flotte bustadstomter med mykje sol og flott utsyn. Men nei.

På desse plassene kjører bøndene rundt med dyre traktorar finansiert med jordbrukssubsidier. Og kor kjem subsidiane frå. Jo det er våre skattapengar som blir nytta til det. Utan bønder hadde me sikkert betalt halv skatt.

Forresten har eg aldri sett mine bein på ein gard. Det er eg glad for!

Omtrent slik ville Kalle Nilsen snakka om norske bønder viss han hadde vore buss-sjåfør eller busspassasjer og ikkje bonde på Ullandhaug i Stavanger.  I dag var han med i programposten "Laust og fast" på NRK Rogaland. Der snakka han om bussar og kollektivtrafikk.

- Eg tar aldri buss, starta han med. Bussane kjem aldri når dei skal. Og viss det endeleg kjem ein, er den full. Viss det er eit ledig sete, er det øydelagt. Derfor tek eg heldigvis ikkje buss.

I den stilen dura han på. Men han var glad for at det er andre som er så enkle at dei tek buss. Dermed er det betre plass i bygatene og på parkeringsplassene for Kalle Nilsen og bilen hans når han skal til byen ein sjeldan gong.

Eg er son av ein bussjåfør. Kona mi var i si tid Stavangers første kvinnelege bussjåfør.Begge brørne mine kjørte buss ei tid i ungdommen. Yngste sonen min har kjørt buss i fleire periodar. Sjølv kjørte eg buss i mi studietid i Bergen og eg har begynt å kjøra buss igjen etter at eg blei førtidspensjonert i Aftenbladet. Eg er stolt av av min buss-bakgrunn og eg møter mange flotte passasjerar kvar dag.

Som son av ein bonde, barnebarn av ein bonde og så vidare, burde Kalle Nilsen passa munnen sin. Det er ikkje alltid lurt å berre snakka i veg. Av og til kan det svara seg å tenka litt også.

Eg er av bondeslekt og kjem frå bondelandet. Fleire av kameratane mine er bønder. I mi journalist-tid skreiv eg ein god del både om bønder og jordbrukspolitikk. Mange gonger har eg vore nøydd til å bruka mykje tid på å høyra på bondelagsbønder som har snakka langt og innfløkt om korleis og kvifor jordbrukspolitikken er slik som den er. Med den største respekt har eg møtt bøndene og skrive om dei.

Goodwill er viktig for bøndene. Derfor skal dei møta andre samfunnsgrupper og andre yrkeutøvarar med same respekten som dei ynskjer sjølv.

Kalle Nilsen bur på Ullandhaug. 100 meter frå steingjerdet hans passerer det hundrevis av bussar kvar dag. Der finst ikkje betre bussdekning i Rogaland.  Bussane er i god stand og det er nesten alltid ledige sete. Frå 1. juli overtek eit nytt busselskap alle rutene til Kolumbus. Alle bussane blir flettande nye.

Ei kvinne som var med i same programposten sa også ein del ting som fekk nakkehåra til å reisa seg hjå meg. Mellom anna at når mannen hennar var med henne på bussen, var han nesten alltid den einaste kvite mannen om bord i bussen.

Av og til er eg nesten flau av å komma frå bondelandet, vera kvite mann og forstå norsk!

Fullt ferjekaos på Hjelmeland etter nyttår

Alle ferjeavgangane har gjort både næringsdrivande og reisande urolege,
 melder Strandbuen. Og kva blir effekten?

Ferjene kjem tomme til kai. Eit par minutt seinare går ferjene utan bilar over fjorden igjen. Ferjekø har det visst ikkje vore på Hjelmeland til nå i år. Butikkane som har levd høgt på ventande bilturistar, går usikre tider i møte. Når det ein sjeldan gong kjem ein bil, trillar den rett om bord i ferja. Ingen får ein tjangs til å strø om seg med pengar på Hjelmeland lenger.  Kan butikkane overleva? Ikkje rart at den eine ferja har navnet "Petter Dass". Dette går rett i toalettet!

Hjelmelandsvågen er blitt eit ferje-eldorado frå årsskiftet. To ferjer, "Hjelmeland" og "Petter Dass" kryssar fjorden uavlateleg. Til og frå Hjelmeland, Ombo og Nesvik. Det meste av dagen er det ferjeavgang kvart femtende minutt. Men mange meiner tydelegvis at det er blitt i meste laget.

- Frekvensen Hjelmeland - Nesvik er auka frå 21 til vel 60 turar dagleg. Ombo har fått ein ekstra tur, fortel Ottar Sandager, kommunepolitiker i Finnøy. I hans kommune ville dei at Ombo skulle fått fleire turar.

Frustrerte hytteturistar på veg til dei påkosta hyttene sine i Suldal slepp nå å ergra seg over ferja som går til Ombo med to-tre bilar medan bilane står i stadig lengre kø på Hjelmeland for å komma seg over til Nesvik. Med den nye brua over Sandsfjorden på plass, vil trafikken auka over Jøsenfjorden. Endå fleire reisande ville blitt ståande å sjå på ferja som vasa seg bort på Ombo. Styresmaktene var nøydde til å gripa inn.

Då Jøsenfjord-ferja gjekk frå Tøtlandsvik tilVindsvik, var det orden i sakene. 

Før i tida: Då ein mann var ein mann og Jøsenfjord-ferja gjekk mellom Tøtlandsvik og Vindsvik, hadde dei ei ferja liggjande på lur i Tøtlandsvik. Den blei sett i fart viss bilane hopa seg opp for og ta unna køane. Når det var lite trafikk, kunne mannskapet på reserveferja slappa av og forsyna seg rikeleg av den vidgjetne ertersuppa på dette ferjesambandet.

Då dei flytta Jøsenfjord-ferja ut fjorden og sette den i drift mellom Hjelmeland og Nesvik, oppsto det eit nytt problem. Folk på Ombo måtte også få vera med i dette sambandet. Som alle veit ligg vitale deler av den nest største øya i Rogaland i den viktigaste kommunen i Ryfylke. Ombobuane måtte jo få lov til å ta med seg bilen sin til kommunesenteret sitt på Hjelmeland.

Men alle desse meiningslause Ombo-turane har ført til at både øya og folket som bur der, er blitt lagde for hat av mange som reiser mellom Hjelmeland og Nesvik. Det er nok å seia Ombo, så er det mange som både freser og seier stygge ord som det ikkje ville falla meg inn å skriva her.

Som det hjartevarme medmennesket eg er, har eg ingenting mot Ombo og ombubuar. Eg helser på både Bøgningsmaen, Sigve Vatland, som er flytta frå Ombo til Hjelmeland i ung alder og på forhenverande Jøsenfjord-maskinist Jan Skaar.

Då styresmaktene skulle retta på denne ferjegalskapen og roa kjenslelivet til trongsynte ferje-reisande, blei dette gjort på ein meiningslaus måte. Frå fyrste nyttårsdag går ferjene så ofta over fjorden at folk i Hjelmelandsvågen blir håvegalne. Dei skyt spurv med kanoner.

Kva nyttar det at det går ei ferje frå Nesvik kvart femtende minutt, når det er vegarbeid med kolonnekjøring langs Jøsenfjorden kvar halvtime? Ikkje løye at det blir mange tomme ferjer.

Faren for at Ombo kan bli avfolka, er sjølvsagt også overhengande slik ferjene fer og rek nå. Til slutt er blomstergartner Henry Ådland på Eidssund aleine igjen. Det er ikkje for ingenting at Ombo er blitt kalla for Madagaskar. Stort og vilt. Som sagt har eg ikkje noko mot dei som kjem frå øya, men akkurat å få dei til naboar er noko heilt anna.

Fred og harmoni då "Ombofjord" gjekk til øya båten var oppkalla etter. 

Alt var mykje kjekkare før. Då gjekk "Ombofjord" til Ombo. Ein dag på Skår østre kai og ein dag på Skår vestre kai. Og sjå nøye på bildet av den gamle rutebåten ved kaien. Du frå fred i sjela av eit slikt syn!

Der blei eg tatt for røyking som åtte-åring

 I det litla gula uthuset midt i bildet blei eg tatt i smugrøyking då eg var åtte år gammal. Bildet er frå 1962 eller 1963.
 (Foto: Widerøe - Hetland Media.)

Ser du det litla, gula uthuset omtrent midt i bildet? Der tok far meg på fersken. Eg røykte sigarettsneipar som eg hadde funne i askebegeret hima. Røykinga hadde pågått ei tid før eg blei teken. Då var eg åtte år. Eg blei øyeblikkeleg transportert ned i kjellaren i bustadhuset til høgre for uthuset. Der fekk eg ris og blei plassert i den mørke potetkjellaren ei tid. 

Etter den spontane avstraffelsen blei dette lovbrotet raskt roa ned. Far min røykte. Eg tok mål av meg til å bli mann som han. Men poenget var at eg måtte vera litt tålmodig. Etter dette gjekk det sikkert to år før eg røykte igjen. Og då hugsar eg at det blei smugrøykt i det uthuset du seg litt lenger til høgre og litt bak det kvite huset med flaggstang. Dette blei aldri oppdaga. Då var me fleire som røykte. Eg skal ikkje røpa navna på dei andre.

I dette huset som i nyare tid har vore sagbruk, hadde far min i si tid hønshus og seinare jærstolfabrikk. 

Laugaland er verdens navle. Visste du ikkje det? Når du studerer dette bildet frå 1962 eller 1963, er du ikkje i tvil lenger. Eg skal forklara deg kvifor. Dette er min barndoms rike. Du ser ikkje heila Laugaland og Vormedalen her. Men barndomshjemmet mitt og nabolaget er med. 

Riksveg 13 gjekk rett over Laugaland frå 1965 til 1990. Den kom frå Oanes, Tau og Hjelmeland og kom inn i bildet frå høgre ved den nye løa til Lars og svinga seg rundt bussgarasjen ned mot Tøtlandsvik der det gjekk ferje over Jøsenfjorden til Vindsvik. Det var meinigslaust at dei flytta ferja ut fjorden til Hjelmeland - Nesvik. Det meiner alle i Vormedalen.

Du ser ikkje Nuppestad. Men vegen dit går inn midt i bildet og opp mot løa til farbror Andres. Telefonstolpane med rikstelefonlinjer står langs Nuppestadvegen. Viss du ringde til Trodla-Tysdal eller Jøsenfjorden så fôr orda gjennom telefonlinjene forbi løa til farbroren min og vidare innover i geografien. Viss du ikkje då skulle til bygda vår. Me hadde eigen telefonstasjon eller talestasjon som det blei kalla.

 Vormedal i Ryfylke var navnet på telefon-stasjonen. Den var plassert i eit påbygg bak på det kvite huset til høgre og delte lokale med postkontoret, Laugaland brevhus, Begge blei administrert av tanten min, faster Tulla, sa me. Ho var ei yngre syster av far min. Anna Johanna var det offisielle navnet. Far min kjørte bussen. Han kom med postsekken til Laugaland kvar kveld i halv sju-tida.   

Far min blei fødd i det store, kvite gardshuset som ein av ni sysken. Så kjem hønshuset, redskapshuset, det gule uthuset og huset der eg og mine to brør blei fødde. Så kjem bussgarasjen og folgehuset der det var telefonstasjon og postkontor.

 Folgehuset blei bygd før krigen. Besteforeldrene mine tok det i bruk før krigen. Far min og systera hans blei med på flyttelasset.

 Etter ti år i folgehuset manna far min seg opp og gifta seg. Dei nygifte flytta inn på loftet hjå moster Ane som budde i huset som blei mitt barndomshjem. Ane var enka. Mannen hennar, som døydde altfor tidleg, heitte Jone. Ho gjorde alt som sto i si makt for å skjemma meg ut. Ho lærte meg å drikka kaffi før eg var eitt år gammal.

 I februar 1955 døydde moster Ane. Same dagen fekk farbror Andres den nye traktoren sin. Ein raud Farmall Mc Cormick-traktor levert av Erlands Maskin på Bryne. Alle mannfolka i slekta sto med grå garbardin-frakkar og røykte sjølrulla sigarettar og studerte det tekniske vidunderet på søndagen etter gravferda til tanten til far min.

Tore-garden ligg bak garden der eg kjem frå. Her ser du først Magla-huset, deretter gardshuset og til slutt folgehuset der han Gamle-Tore budde. I gardshuset budde sonen Ola og familien hans. Litle-Tore var den eldste sonen til Ola. Han er eit halvt år eldre enn meg. Eg meiner at alle desse husa, bortsett frå uthuset bakerst, er borte i dag og erstatta med nye og meir moderne hus.

Elva gjekk gjennom dalen. Du kan ana elveleiet i skogen. Bak skogen ligg Meland. 

Alle i Vormedalen meinte at dei på Laugaland trudde at dei var grommaste og mest betydningsfulle folka i heile bygda .Dei på Laugaland trudde vel også det.

 Du ser det litla kvita tårnet heilt oppe til høgre på bildet. Det er klokketårnet på kyrkjegarden. 

Eg kunne ikkje dy meg på minnestunda etter gravferda til mor mi.

- Uansett kor godt du gjer det her i livet på Laugaland og svingar deg opp både i eigne og andre sine auer. Du endar på Meland uansett, sa eg. 

Opptil fleire lo.

Viss du interesserer deg for gamle flyfoto frå Hjelmeland kommune i 1960-åra. Gå inn på nettsida til Hetland Media. Klikk deg inn på flyfoto. Der er det mykje forvitneleg for oss som ikkje er heilt unge lenger.

God søndag! 

  

2015 - Det året eg fekk slag!

2015 er på veg ut fjorden nå. Her går nattruteskipet "Stavanger" frå
Sandnes for siste gong i 1973.

- Godt nyttår, sa eg til min polske sjåfør-kollega då eg gjekk av den grønne buss nr. 9 på Revheim i føremiddag. - Takk. God jul, smilte mannen bak rattet før han lukka døra etter meg og kjørte vidare på ruta mot Tananger. Eg likar godt polakkar, men dei er vonde å snakka med.

Eg sto opp klokka halv fire i dag for å komma tidsnok på buss-jobb. Dermed var eg ferdig utkjørt rett over klokka ti og heime igjen i elleve-tida og fekk tatt igjen litt forsømt nattesøvn før nyttårsfeiringa.

Nattruteskipet "Stavanger" gjekk ut fjorden frå Sandnese for siste gong ein dag i 1973. Nå er 2015 på veg ut fjorden for siste gong. Og koss gjekk dette året?

Når ein har dreve på og levd i så mange år som meg, går det mykje på rutine og gammal vane. Tida går berre fortare og fortare, seier me. - Eg hugsar det som om det var i går, sjølv om det er 20 år sidan, seier me. Men når eg ser framover, føler eg ofte at det er lenge til mandag og til bollesøndag og påskeafta. Har ikkje du det slik?

Eg blei 66 i år. Wenche Myhre syng jo så kjekk om koss kjekt det skal bli, men eg må innrømma at eg fekk meg ein på snuten som 66-åring. Hjerneslag hadde eg ikkje ønskt meg og det kom veldig uventa. Eg forsto ikkje kva som hadde skjedd då handa mi plutseleg ikkje virka.

Flaks og ei pågåande kåna førte til at eg fekk rask legehjelp. Eg blei heilt paff då legen sa at eg hadde fått slag. Sjølv om eg har langt framskreden flyskrekk, gløymde eg heilt å vera redd då eg blei send med luftambulanse-helikopter frå Hjelmeland til sykehuset i byen. Eg dreit i alt og studerte Ryfylke frå lufta. Tanken på at helikopteret kunne detta ned, den streifa meg ikkje.

For å gjera ein lang historie kort: Eg hadde flaks som så mange gonger før. Handa mi livna til igjen og er nesten like god som før. For å trena opp fingrane på venstrehanda, begynte eg å blogga. Som gammal skrivemaskinslærar, brukar eg alle fingrane på venstrå når eg tastar i veg.

Vel tre månader etter slaget fekk eg kjøra buss igjen. Eg føler meg i fin form, men det er klart at du gjer deg dine tankar etter ei slik hending.

Veit du kva ein kamerat av meg sa i vår ungdom?

- Beste du går der friske og raske, så er du gifte.

Det gjekk troll i ord for hans del.

Takk for det gamla!

Ein buss å stilla klokka etter!

Klokka manglar berre sekund før åtte over halv
 når bussen  passerer her ved lyktastolpen.

Du høyrer duren av kjøretøy ned i Byhaugveien. Ei mild dieselbrumming på toppen av Solandsbakken. Så høyrer du sjåføren gassar opp i svingen inn i Lindeveien. Du treng ikkje sjå på klokka. Den er åtte over halv. Det er vår eigen buss nummer 25, Byhaugbussen som passerer.

Frå min plass ved kjøkkenbordet har eg full kontrollen over Lindeveien. Av og til kikkar sjåføren inn til meg når han passerer og helsar med handa i vêret. - Såg du. Sjåføren helste på meg, seier eg til ho på andre sida av bordet.

Me er fantastisk heldige på Byhaugen som har denne bussen som du kan stilla klokka etter. Halv går den frå holdeplassen ved Breiavatnet, tvers over Atlantic. Åtte minutt seinare står eg på Byhaugen utfor huset vårt. Tilbake til byen går bussruta litt i krusedull i trange gater nedover på Tasta. Men den kjem alltid fram.

Resten av timen har den litle bussen eit sidesprang over Storhaug, men klokka halv er den tilbake ved Breiavatnet og klar for Byhaug-tur igjen. Som om ingenting skulle ha hendt.

Viss sjåføren ser meg ved kjøkkenbordet, vinkar han til meg. 

Skal du reisa med bussar, må dei vera til å stola på. Det er Byhaugbussen. Du veit kor du har den. Då passar du på å vera klar til klokka er halv eller så må du venta ein time. Viss du ikkje har ein slik på minuttet-buss, må det vera ein som kjem heile tida. Du går på holdeplassen og ventar ei stund og vips: Der er bussen.

Buss nr. 2 går Misjonsveien til og frå Vardeneset. Den brukar eg ein del. Men den er eg ikkje begeistra for. Den har altfor lang rute. Heilt frå Vardeneset til Sandnes. Sjølv om det er ein heil haug med bussar som går på denne ruta, kan du bli ståande å venta på den aldri så lenge i rush-tida. Når bussen har så lang rute, kjører dei seg garantert inn i køar ein eller annan plass mellom Stavanger og Sandnes. Jo seinare bussen blir, jo fullare blir den. Bussen bak tek den igjen og då har du det gåande.

Meir enn ein gong har eg stått og surna ved Byterminalen og venta på Toen. Ingen buss å sjå. Men så kjem den full av folk, med ein tynt befolka Toer rett bak. Av og til kjem det tre Toarar på ein gong. Viss Vardenes-bussane hadde snudd i sentrum, hadde eg sikkert vore glad i den og. For då hadde den heilt sikkert vore i ruta heile dagen.

Heldige me som har vår eigen litle buss. Og dei kjekke sjåførane.

Når eg er veldig glad og tilfreds, blir eg alltid redd for at denne sinnstilstanden skal bli endra. Tenk om 25-bussen vår blir nedlagt. Det må ikkje skje.

Då kan me ikkje reisa meir med fly til Syden eller tog til Oslo. Skal me på langtur i dag, låser me døra på Byhaugen når klokka passerer halv og så står der med reisefeberen vår når bussen kjem åtte minutt over halv. Ti minutt seinare er me på Byterminalen der Flybussen og Oslo-toget tek oss vidare ut den store verda.

Buss nr. 25 derimot, brummar vidare mot Storhaug og Ramsvik. Ka vil han der?







 

 

Skyt ein nabo! Bomb eit land! Snart jul igjen!

Snart jul i Gamle Stavanger

- Ein dag nærmare evigheden, sa min gamle Aftenblad-kollega Lasse (Lars Torleiv Øye) når han kom på jobb om morgonen. Han var pessimistisk av natur og grua seg til mykje, men han spreidde mykje glede og varme rundt seg gjennom sine drøs i avisa og sin omtanke for alle rundt seg på jobben.

Eg tenkte på Lasse då eg sto opp i dag. Heile natta låg eg og grua meg til å gå til min tannkjøt-spesialist klokka åtte i dag tidleg. Grusomt. Stå opp sju økter før dag for å bli trakasserte i gummane av folk  med mange års spesialist-utdanning, kvit frakk og munnbind. - Spytt ut, skyll munnen. Tast pin-koden din her. Versågod neste! Så går du heim og tykker synd på deg sjøl resten av dagen.

I NRK-Dagsnytt sto glad-sakene i kø:

Royal Air Force har slept sine fyrste bomber over Syria i natt. Det britiske parlamentet gav grønt lys for bombing i går. Berre få timar seinare var bombeflya på vingene. Død over IS og alle som måtte vera der bombene fell. Ikkje klag om du overlevde. Me har fleire bomber på lager.

Klart det hjelper å bomba. Berre sjå på Afghanistan. Der var russararane og bomba og kriga i åravis. Så kom amerikanarane, Til og med norske krigsfly blei vinka entusiastisk av garde av statsminister Kjell Magne Bondevik til oppdrag i lufta over Langtvekkistan. Sjå koss flott det blitt der nå! Eg kjenner berre ein afghanar. Det er ein ung kjekk mann som jobbar på Seven-Eleven-butikken på flyplassen på Sola.

I USA var det ein ny skyte-massakre i går. Kvite folk går inn skyt rundt seg. Årsaka til skytinga er visst ikkje heilt klar ennå. Nå ser det ut til at dette kan vera ei form for islamist-terror. Akkurat islamist-terror er dei gloredde for i USA.

Amerikanarane opplever skyting rett som det er. Folk som skyt naboen, sjefen eller kollegene sine. Eit problem. Men mange amerikanarar har løysinga på dette. Meir våpen til folket. Viss alle er bevæpna, kan dei skyta tilbake med ein gong. Genialt.

Eg grudde meg ennå meir til tannpinå etter å ha høyrt på Dagsnytt. Grusomt å gå i mørket ned mot byen. Eg visste kva så venta.

Så viste det seg at det ikkje var så gale. Ingen operasjon, berre litt hardhendt pussing og gnikking på tannstubbane mine. Eg er så redd for tannlegar at eg klarer ikkje å høyra etter når dei fortel kva dei skal gjera.

Lett til sinns gjekk eg heim gjennom gamle Stavanger. Der førjulstemninga rår. Herligt.

Godt det ikkje er bombing og skyting her i steinrøyså. Eit fredeligt land er mykje verdt.

Veit du kva kollega Lasse sa ein gong? Me diskuterte eit av våre samtidige verdensproblem ein gong på tidleg 1980-tal. - Når eg blir så gammale som du er nå, er dette problemet ute av verda, sa eg. - Når du er så gammal som eg er nå, eksisterer ikkje verda lenger, svara Lasse.

Lasse tok feil. Nå er eg så gammal som han var då.

Ikkje miss motet. Stå på folk. Dette kan fort gå godt. Men for Guds skuld: Slutt med bombing og skyting!

I 1948 kom "Fjordsol" og "Fjordbris" og eg blei unnfanga!

Aftenblad-reportasjen frå prøveturen med "Fjordsol" 30. april 1948.

1948 var meir enn vinterolympiaden i St. Moritz og sommarleikane i London. DSD sette to flunkande nye fjordbussar, "Fjordsol" og "Fjordbris", i fart på Ryfylkefjordane. Mindre viktig, men likevel: Eg blei unnfanga dette året.

Du kan bada deg i nostalgi i Aftenblad-arkivet. Er du abonnent, kan du klikka deg inn på nettavisa og vidare inn i arkivet. Då har du fri tilgang til alt som Aftenbladet har skrive opp gjennom åra. Det er berre å søka i veg.

Aftenbladet 10. februar 1948.

Gjenreising og modernisering var viktige i 1948. Norge ristar krigen av seg og står på spranget inn i framtida. I Aftenbladet står det om mange landssviksaker. Men den nye tida er på veg. Stavangerske byggjer sin  "Hvite flåte". Dette er viktig for både byen og distriktet. To viktige rutebåtar blir laga på Rosenberg. Dei skal bli med oss som ennå ikkje er fødde, i nærare 30 år framover.

- "Fjordbris" og"Fjordsol"   skal være ferdig i god tid før sommerferien tar til i år, skriv Aftenbladet 10. februar. Arbeidet med innredningen er kommet temmelig langt og det går godt framover.

Det vil bli en ganske betydelig forbedring av materiellet på fjordene når disse hypermoderne båtene kan settes inn. Det er nok bestemt hvilke ruter de skal trafikere, men dette vil en foreløpig ikke ut med.

Søsterskipet til "Haugesund" blir det dessverre ikke høve til å få ferdig i år. Selskapets verksted har hendene fulle av arbeid og kan ikke overkomme mer. For dei som ikkje kjenner til søsterskipet til "Haugesund", er det snakk om nattruteskipet "Stavanger" som var ferdig våren 1950 og sett i trafikk på same tid som "Sandnes".

Aftenbladet sparte ikkje på lovorda etter at "Fjordsol" hadde gått prøvetur fredag 30.april: - På ny har Stavangerske fått et fartøy som er en pryd for rederiet og byen, skreiv Aftenbladet og konkluderte: Make til fartøy finnes ikke i landet, bortsett fra kollegene "Haugesund" og "Fjorddrott" og den nye "Fjordbris" som blir ferdig om ikke så lenge.

På prøveturen blei avgåande toppsjef Johansen takka av som administrerande direktør i DSD. Fornavn er ein sparsame med, I jubileumsboka til Stavangerske frå 1955 blir han omtala som Johs. Johansen.

Eg føler eg må skriva av litt av den oppstemte skildringa: "Fjordsol" er av "Fjorddrott"-typen med en del forbedringer. Serveringsforholdene er bedret meget ved at det er bar i røkesalongen med heis ned til sterrisen. Livbåtene er plassert høyere enn på "Fjorddrott" og dette gjør at det blir større dekkplass. Begge salongene er meget smakfullt utstyrt med vakre farger og bekvemme møbler.

Skipets lengde er 134 fot og bredden 22 fot. Skipet tar 405 passasjerer og 12-13 biler. Motorene er to 8-sylindrede svenske dieselmotorer fra Nuquist & Holm, og de yter 360 hesterkrefter hver. På prøveturen var farten mellom 15 og 16 mil.

Og til slutt: Fører er kaptein Risanger, som tidligere har ført "Fjorddrott".

Aftenbladet har meir spennande lesnad for oss som er litt meir enn gjennomsnittleg interesserte i fjordabåtar. 5. juni skriva avisa om DSD sine sommarruter:

- Sauda får forbindelse med Stavanger alle dager. Det er "Fjordsol" som skal gå alle hverdager. Om søndagen går "Sand" der. 

"Fjordbris" går de fem første dagene i uken i ruten Stavanger - Tau - Fister - Hjelmeland - Jelsa - Sand og retur samme veien om ettermidddagen. Båten korresponderer på Sand med bussen til Suldal og med ferja til Ropeid. 

Sandeid får rutesamband med Stavanger alle hverdager. "Fjorddrott" går fra Sandeid til Stavanger om morgenen og returnerer til de samme stedene om ettermiddagen. I Sandeid blir det korrespondanse med rutebilene til Ølen, Etne og Skånevik. 

Med dei nye sommarrutene i 1948 gjekk "Fjordsol" og "Fjorddrott" inn i dei rutene dei blei gåande i mange år. "Fjordsol" gjekk til Sauda i all si tid fram til 1977.

Eg tek med eit avsnitt til:

                         



"Forra" og "Fjordbuen" som har trafikert rutene på øyane og Jørpeland og Tau legges nå opp. Det blir nyere båter i de rutene. 

Og litt personalia til slutt:

"Solbris" (skrivefeil) føres av kaptein Alfred Risanger som hadde "Fjorddrott" før. "Fjordsol"s fører er kaptein A. Andersen som tidligere var førstestyrmann på "Haugesund". Kristoffer Asheim fører "Fjorddrott". Kr. Pallesen som tidligere var på "Sand" er blitt førstestyrmann på "Haugesund". 

Journalistane rota ein del i dei tider også. Eg meiner at A. Andersen var kaptein på "Fjordbris".  Risanger var nest til Vårherre på "Fjordsol". Han sov når båten gjekk frå Sauda om morgonen. Då båten kom til Jelsa, blei han purra, er eg blitt fortald.


3. juni 1948 skriv Aftenbladet om presentasjonsturen for "Fjordbris" Dei to søsterskipa "Fjordbris" og "Fjordsol" er så like at berre dei aller mest interesserte og informerte greier å skjelna dei to båtane frå kvarandre på detaljer i akterskipet.


Aftenbladet har tatt bilde av skipsredar Sigval Bergesen som røykte langpipe på prøveturen som gjekk heilt til Sand.


Sjøl var ikkje avislesar i 1948. Lesekunsten meistra eg fyrst ti år seinare. Eg blei unnfanga dette året. Foreldra mine gifta seg 8. mai i 1948. Dette er registert i Aftenbladet 5. mai. 27. februar 1949 blei eg fødd. På ein søndag.

Aftenbladet 5. mai 1948.