Låst til sjukehusseng utan WC-tilgang!

Hjerneslag er mest til å grina av, spør du meg. Men litt ufrivillig komisk kan det
også bli av og til.

Med ei blæra på bristepunktet, lam venstrehand og ein høgrearm tilkopla ein slange med intravenøs væsketilførsel låg eg hjelpelaus i sjukehussenga. I tillegg var det ei ekstrafortøyning. Ein tjukk ledning, også frå høgre arm, sørga for at blodtrykk og hjerterytme blei kontinuerlig overvaka på ein stor skjerm som hang over senga. Snakk om å vera låst fast!

Slik var situasjonen søndag 15. mars klokka 12 på Universitetssjukehuset i Stavanger. Tre timar tidlegare hadde eg tutla rundt i Hjelmelandsvågen og laga frokost. Frisk som ein fisk var eg. Men så viste det seg at fingrane på venstrehanda slutta å virka. Viss ikkje min fru hadde ant uråd og slått alarm, hadde eg vel stadig stått innpå Hjelmeland og lurt på når fingrane skulle begynna å lea på seg igjen.

Etter ein rask helikoptertur til byen, havna eg raskt i ei seng på sjukehuset. Eg blei trilla inn på eit rom med allslags apparatur. - Gi beskjed viss du er allergisk. Nå fyller me opp med kontrastvæske. Så blei hovudet skanna. - Du har ikkje hatt hjerneblødning, men ein blodpropp i hjernen, fekk eg høyra. Eg fekk vel eit slags sjokk, men følte meg stadig frisk som ein fisk.

Neste punkt var å gi blodet mitt sjokkbehandling med blodfortynnande væske for å fjerna blodproppen. - Akkurat som plumbo, blei det sagt. Eg tog an.

Plutseleg var mottakskomiteen ferdig med meg. - Trimma og justert, som matrosane på fjordabådane sa i min ungdom.

Ei kjekk dame fekk ansvar for å trilla meg vidare til neste programpost. Nå skulle eg på overvakningsavdelinga. - Dette er den tidlegare intensiven, forklarte trilledama. Med på lasset i senga hadde eg fått med betydelege forsyningar med intravenøs-posar og dataskjermen som viste blodtrykk og hjerte-omdreining.

Bak diverse skjermbrett blei senga mi og eg parkert på overvakningsavdelinga, Vindusplass og greier. Her skulle eg vera i 24 timar.

Sjukepeleiaren som tok seg av meg her, hadde omtrent same tonefall og dialekt som meg. Eg var så vidt begynt å lufta spørsmålet om å få ta med meg intravenøs-posen og ta ein rask tur på do, då eg forsto at ho som meg kom frå Vormedalen, den fornemste del av Hjelmeland kommune. Eg kjente jo både foreldra og besteforeldra på både morssida og farssida.

- Her på avdelinga må du ordna deg med denne flaska. Du har ikkje lov til å stå opp, sa Anne Berit.

Å stetta sine avtredelege behov ved hjelp ei flaske når du har lam venstrehand og ein meir eller mindre fast fortøyd høgrearm, er ikkje lett. Eg vreid meg som ein makk. Ei stund frykta eg at det kunne skje kjedelege uhell som ukontrollerte flaumar av kroppsvesker i køya. Men det gjekk på eit vis. Eg har eit fyldig, folkeleg vokabular for lekamsdelar og kroppslege avfallstoff som kunne komma til nytte her, men sidan dette er å betrakta som ein legevitenskapeleg artikkel, nyttar eg ikkje dei her. Alt ordna seg på beste måte.

 Medan eg låg der og streva, kjente eg noko rart. - Kva er dette? Dynkar eg sengetyet? Eg vreid på hovudet og kikka ned langs venstre side. Handbaken på den lamma handa låg inntil det kalde, blanke metallet på sengehesten.

 Hei! Eg har følelse i den skada handa mi!

(Nå vart det spanande. Fylg med i neste bolken)