Får eg monster-poteter i år?

Ser du vasskanna til naboen min inne i potetlauvet?

Potetene som eg sette i jorda 14. mai, veks så gneistane at eg fryktar det blir monster-knollar eg dreg opp av jorda på seinsommaren. Denne enorme voksteren vekkjer opp mine undertrykte anelsar om at det gjekk ein storarta gardbrukar tapt i meg. Det var far min som svikta. Han blei fødd som nummer sju i syskenflokk på ni. Slektsgarden var overlevert lenge før dei kom til hans tur i arverekka.

Dermed måtte eg henslepa mitt liv som sjømann, cowboy og buss-sjåfør medan eg utdanna meg til adjunkt med opprykk. Det var meir flaks enn dugleik som berga meg frå ungdomskulen. Eg enda opp som bladfyk i Aftenbladet.

Men nå har eg gått tilbake til røtene og jorda. Til hausten blir det sjøldyrka poteter viss ikkje alt veks bort i ein jungel av potetlauv og berre bittesmå poteter.

Nokon gard blei det ikkje etter far min. Men drivhuset som han kosta på seg på sine eldre dagar, har eg arva og sett opp på mitt eige småbruk på 150 kvadratmeter midt i byen. Drifta her går etter innfallsmetoden. Litt av kvart, men mest tull og vas.

Far min dyrka med vekslande hell tomater på Laugaland. Der inne i innerste Hjelmeland er det sein vår og tidleg haust. Sommertemperaturane er heller ikkje all verda å slå i bordet med. Dei siste åra far min dreiv med tomater, hadde han rigga seg til med ein kraftig elektrisk varmeomn i drivhuset. Neppe robust og bærekraftig som dei seier i dag.

Kånå mi har med liten suksess dyrka tomater i drivhuset. Først på seinsommaren kom dei fyrste tomatene. Og når dei fyrst kom, kom det mengdevis på ein gong. Dei blei hengade og vansmekta på plantene til dei var øydelagde. På Finnøy kan dei leva av å dyrka i desse raude knollane. Her på Byhaugen ville tomatdyrking vore det sikre sveltihel.

Denne våren la eg ned forbod mot tomater i drivhuset. Etter at eg fekk slag i mars i år, har eg fått ein ny og forsterka autoritet i familien. Før var det ingen som brydde seg om kva eg meinte. Nå, derimot, framstår eg som høvding ved alle anledningar. - Ja, Jone. Nei, Jone. Javel, Jone, går det i nå.

Slik blei det tomatdyrking-

4. mai drog me ut til FK-butikken i Hillevåg og kjøpte ein pose med godkjente settepoteter. Dette er jo eit forskningsprosjekt. Potetene skulle settast i drivhuset og i eit blomsterbed som eg hadde okkupert utanfor. Interessant å samanlikna veksten i drivhus og på friland.

Naboen fnyste då eg grov ned potetene i bedet same dagen som dei var innkjøpte. Han mulla noko om lysgroing og så vidare. - På Laugaland var det ingen som snakka om lysgroing. Det va rett frå kjellaren og i jorda, fnyste eg.

Men potene som skulle i drivhuset, fekk liggja og sola seg i karmen på stoveglaset til den 14. mai før dei blei putta i jorda i drivhuset.

Ikkje den same fresen på friland. Desse potetene
 blei sette 4. mai.

Det blei reine eksplosjonen inne i drivhuset. Det gjekk ikkje mange dagane før det lyste grønt i  den brune molda. Naboen snakka om hypping. Eg har alltid trudd ein måtte ha hest og ein innretning dei kalla Troll for å hyppa poteter, men det var feil. Å hyppa er å grava laus fin mold inntil det spirande molda.

For kvar dag som går blir eg meir og meir spent på koss dette går. Blir det berre potetlauv eller blir det poteter også i drivhuset? Eg snakkar med potetene mine kvar dag. Har ikkje vore så spent sidan kånå var gravid og eg fekk halda på magen henner og kjenna det var liv inni der.

Potetbøndene på Jæren har klaga over våren og været i år. Dei har ikkje fått settepotetene i jorda. Kan dei ikkje byggja drivhus. Ta ein telefon til Listhaug, solstrålå frå Sunnmøre som er blitt landbruksminister, så ordnar det seg snart.

Ha ein grøderik dag!

Stoff er dyrt og har gitt meg mange plager!

Kom sommarvind! Båten går på sjøen i kveld.

Stoff betyr problem. Det har kosta meg masse pengar, øydelagde klesplagg og ein skada bil. Stoffet har sett mange merke på min kropp etter bruk. Likevel kjøper eg nytt kvar einaste vår og påfører meg nye plager. Griseri er det mest dekkande navnet.

Bånnstoff blir det også kalla. Alle båteigarar kliner båten sin full av stoff frå vannlinja og overalt nedentil for at skroget ikkje skal veksa fullt av sjøgras, rur og anna skjeggliknande elende. Dette må gjerast kvart år.

For å vera heilt ærleg: Eg er ingen handyman. Tvertimot ein uhelbredeleg klodrik. At eg blei båteigar, er eit av dei store paradoks i livet mitt.

I dag skal båten på sjøen. Den er vaska, bona og stoffa. Nå skin fartyet som ei fela. Sjøl er eg lemster i kroppen og letta over å vera ferdig med jobben. Nå kan dei ventande, varme sommarvindane berre komma. Båten er klar.

Dette året blei det ikkje større traumatiske opplevingar medan båten sto på land. Berre småting. Eg leita meg nesten forderva etter ein rull med maskeringstape. Den hadde klistra seg fast under eit spann og viste seg ikkje før kånå hadde rykka ut ekstra for å kjøpa to ekstra rullar.

 To spann med bånnstoff hadde eg på plass då eg begynte å mala det på. Då det fyrste spannet var slutt, var eg nesten ferdig. Berre litt av kjølen sto igjen ubehandla. Hadde dette vore for 30 år sidan då eg var fersk båteigar, hadde eg sjølvsagt spretta opp eit spann til. I dag er eg altfor gjerring til det. Eit spann på 2,5 liter kostar hundrevis av kroner. - Når båten er på sjøen, er det ingen som ser at det manglar litt, forklarte eg kånå som undra seg over slurvet mitt.

I fjor gjekk det ganske dårleg då eg stoffa båten. Det var dårleg vêr då båten sto på slippen. Difor var eg nok litt for rask då sola plutseleg viste seg. Full fart ut i båthavna for å stoffa. Eg hadde gløymt høvelege klesplagg til jobben. Derfor tok eg på meg oljehyra som låg i båten og starta på jobben. Ikkje haddde eg arbeidshanskar heller.

Båten blei forsåvidt grei nok. Hendene mine blei blå. Dermed blei bilen også blåmerka på rattet, håndbrekket og diverse andre plasser. Kvar gong når eg er ute og kjører bil, blir eg minna på stoffinga i fjor.

Ein heil jobb å krypa rundt på kne og albogar for å stoffa båten. 

Men det verste var oljehyra med alle bånnstoff-flekkane på. Eg var ute og fiska ein regnversdag. Moderne bånnstoff er sjølpolerande og slepp lett frå seg litt farge når det blir vått. Då eg kom til land, var det bånnstoff-blått overalt i båten. Ein ting er litt griseri i bilen. I båten er dette mykje meir alvorleg. Eg brukte timesvis på å fjerna alt som var blått og minna om bånnstoff.

Den verste tabben til slutt:

Båteigarar kan ha bil til ein million og båt til tre millionar. Likevel kan dei bruka all verdens tid på å spara ein 50-lapp når dei skal kjøpa bånnstoff. Verre enn når ein skal spara ein ti-øring på bensinen. Tenk den dyre sløsinga med dyrt stoff når du hadde eit halvt spann igjen når du er ferdig.

Eg fekk eit kjempetips av ein nabo i båthavna. Hos ein båtbyggar på Hundvåg kunne du få låna med deg eit spann. Når du var ferdig med jobben, skulle eg bare gå tilbake med spannet. Så betalte du bare for det du hadde brukt.

Glad og fornøgd drog eg av garde frå båtbyggaren med eit ti-litersspann, fullt med raudt bånnstoff på ein fredag. På lørdag formiddag gjorde eg stoffejobben og sette spannet tilbake i bagasjerommet på bilen.

På søndag kveld åpna eg bagasjerommet. Du slette tid! Der såg det ikkje ut. Spannet var velta og det flaut med raudt bånnstoff overalt. Alt innhald bak i bilen var tilgrisa av stoffet.

Du forstår det at kånå hadde brukt bilen til diverse transport-oppdrag på lørdag ettermiddag. Ungar som skulle i bursdagsselskap eller vorspiel eller andre viktige ting.

Kånå mi blei utdanna til bussjåfør i Bergen Sporvei på 1970-talet. Alle som var kjent i Bergen på den tida veit at i Bergen Sporvei var det aldri mellomstillingar på gass- og bremsepedal. Det var heilt i bånn med begge pedaler når dei skulle brukast.

Det store spannet med bånnstoff fauk vegg-i-mellom i bagasjerommet. Til slutt gav lokket etter og slapp raudt bånnstoffet frå seg.

Av og til kan det vera dyrt å vera gjerrige. Godt å ha ei kåna og skulda på når ulukka er ute.

Diana-bryllupet var andre boller!

Prinsesse Diana gifta seg 29. juli 1981. Alle hugsar det.

Kongelege, pynta som juletre, trippar plutseleg på raud løpar på fjernsynet mitt. Det er prinsebryllup i Sverige.

Her hadde eg inntatt favoritt-stillinga under slumreteppet på sofaen. Ingenting slår ein middagslur på ein laurdagsettermiddag. Men ikkje i dag, nei. Eg måtte flykta ut på kjøkken for å sleppa unna denne heilt uviktige hendinga i Sverige.

Det var andre boller då Diana gifta seg. Må vedgå at eg såg på heile showet den gongen. Ho følte eg meg nesten i slekt med. 29. juli 1981 gifta denne kjekke jenta seg med den britisk tronarvingen.

 På den tida jobba eg som desk-journalist i Aftenbladet. Å laga avis på føremiddagen med trykkestart  klokka 12 var ein dagleg happening som krevde raske avgjerder og stadige behov for nødløysingar.

Avissidene måtte fyllast i ein farleg fart. I teorien hadde me eit tidsskjema å halda oss til, men det var meir teori enn praksis. Me var alltid for seine. Det var då me hadde Diana på lur. Slik avisa kunne komma med ferjer, bussar og tog ut til abonnentane.

Det sto ein telefoto-maskin i redaksjonen. Den spydde ut all verdens bilder dag og natt. Som ein himmelens åpenbaring dukka Diana brått opp ein gong i 1980 som kjærast til prins Charles. Hordene av paparazzi-fotografar utstyrt med telelinse, gardintrapp og all slags tjuvtriks leverte Diana-motiver i søkk og kav.

Me som laga Aftenbladet forsynte oss med Diana. Kvar dag hadde me eit eller to Diana-bilde liggjande på lur. Du forstår at det oppsto akutte behov for å fylla avissider i ein fart og få dei sende til trykking. Då var det ikkje alltid det låg klart trykkeklart eit kommunestyre-referat eller ein sauesjå-reportasje. Eit Diana-bilde, derimot, var det alltid på lager. Og ho var like sky og smilande om ho kom på trykk eller ikkje.

Difor såg eg på Diana-bryllupet med ei viss bekymring. Som gift var ho ikkje så interessant for fotografane lenger. Kva skulle me nå ha til reserve-stoff på lur? Stakkars Diana fekk ein trist lagnad. Derfor såg eg gravferda hennar også.

Men i dag er det ein svensk prins utan sjanse til å bli konge nokon gong som giftar seg. Dette blir sendt direkte på NRK. Dette kunne gått på betal-tv slik dei fleste fotballkampar gjer i dag. Då hadde me gjerrige sluppe unna med eit redigert opptak i Dagsrevyen. Det hadde vore meir enn nok for meg.

Takka meg til frisk luft i ettermiddag!

Vakre sommar-netter og ei rask madonna i Bergen

Jonsoknatt i Jølster. Sto ikkje dette Astrup-bildet i leseboka frå folkeskulen?

Ausande regn og sur vind og fire timar til kystbussen går. Altfor lenge å gå og vasa på Bystasjonen og altfor dyrt å sitta på Holbergstuen og sjå på paraplyar på Torgalmenningen. 

Det finst ikkje den synd eg ikkje har gjort i Bergen. Eg har til og med kjørt mot rødt lys. Fem års studietid ført allslags med seg. Nok om det.

Planen i går var å reisa sørover med buss. Men når du etter så mange år er i Bergen og har tidene til det, må du sjå deg rundt. For meg blir det som regel å gå ned til Sakken og Vågen og sjå på båtane. Men når det er så surt som i går, har eg faktisk sett båtar nok. Eg ville heller brukt to timar på Clas Ohlson på Bystasjonen. Der blir du ikkje våt.

Men det kom eit godt tips seilande. - Gå og sjå på kunst på KODE, sa vår venn Erik Hillestad som er frå Tasta og studerte i Bergen i vår tid, men aldri greidde å komma seg heim igjen etterpå.

Det hadde eg aldri gjort i Bergen. Brukt tid på bildekunst.

Fire lange steg frå Bystasjonen ligg kunstmuseet KODE. Der hadde Bergen Lysverker sine kontor i den tida då ein mann var ein mann og ein halvliter på Holberg kosta fem kroner.

Fruktbløming i Jølster malt av Nikolai Astrup.

Kunst har eg ikkje mykje peiling på, men det er ganske flott å gå rundt i dunkel belysning og sjå på malerier som viser fruktbløming og jonsoknetter i eit vêr som me ikkje har sett hyren til i år. Gildast av alt er å sjå igjen bilda som eg meiner å kjenna igjen frå lesebøkene på folkeskulen. Var ikkje astrupske jonsoknetter i Jølster fast inventar der?

Så les du på veggen historia om prestesonen Nikolai Astrup som vaks opp i ein trekkfull prestagard i Jølster og blei lungesvak og sjukeleg det meste av sitt liv. Han blei ikkje gammal, men sette spor etter seg i norsk kunsthistorie.

Rikmannen Rasmus Meyer samla ein mengde kunst som er å sjå i dette kunstmuseet ved Lille Lungegårdsvann. Werenskiold, Munch, Krogh og Kitty Kielland, berre for å driva litt namedropping. Her er rom på rom med flotte kunstverk.

Gå og sjå sjøl! Du treng ikkje vera meir seriøs enn meg for å ha glede av det. Til og med ei Madonna av Munch fekk eg med meg.

Til og med ei Madonna fekk eg med meg i farten.

Nå må Drevland-familien få fred!

VG og alle andre riksmedia gir stor plass til ordførar Trude Drevland
 i desse dagar.

Kor viktig er bergensordførar Trude Drevland? 

På NRK-Dagsnytt klokka 9 i dag var det hovudsaka at Drevland ikkje hadde vore heilt etterretteleg då ho let seg intervjua om ein tur til Italia med eit privat jetfly. Ho blei påspandert både flytur og hotell-opphald av skipsredar Torstein Hagen. Årsaka var visstnok at ho skulle få sjå eit cruiseskip som ordføraren skulle vera gudmor for i Bergen på sjølvaste 17. mai. Heile landet er nå orientert om dette.

Kva ventar oss i dagane som kjem? Vil ordføraren gå av? Nå jaktar journalistane i flokk.

Eg kunne levd veldig godt her i Stavanger med å vera uvitande om denne saka som tydelegvis er blitt kjempeviktig i Bergen. Ordføraren har brukt opp tabbekvoten sin, men ein treng vel ikkje tyna henne for det.

Trude Drevland kjenner eg ikkje. Ho er ikkje min type. Partiet hennar har eg aldri stemt på. Men nå tykkjer eg synd på både henne og resten av familien.

 Mannen hennar var ein profilert og mykje brukt advokat i Bergen. Fru Drevland svinga seg opp i lokalpolitikken. Eg ser for meg at dei flaug høgt i byen mellom dei sju fjell. Tidlegare i år blei advokat Odd Drevland dømt til fengselsstraff for å ha forsynt seg av pengar som tilhøyrte klientar. Ei anna stor mediasak i vår: Ordførar Trude Drevland har brukt over ein million kroner til å lønna ein mann som skreiv talar for henne. Det var ein skandale etter mitt syn. Skal ordførarar bruka skattepengane våre for å framstå som veltalande? Det er ikkje presidentar me snakka om.

Nå svingar media-karusellen vidare med ordførar Drevland som har vore i Venezia, overnatta på luksus-hotell og gitt feil opplysningar til media etterpå.

Trude Drevland blir aldri meir ordførar i Bergen igjen. Mannen si tid som kjent advokat i Bergen er også forbi. Nå kan dei få litt fred, meiner eg.

 

Slagpasient på vinabrød-diett

366 kalorier i kvart vinabrød, seier kånå.

Vinabrød gjorde susen for ein gammal slagpasient som gløymte å ta pillene sine i går kveld.

Det er jammen ikkje enkelt å halda orden på alt i ein travel kvardag. Å vera både sjukmeldt og pensjonist på ein gong er ganske krevande. Når eg i tillegg skal prøva å få litt orden på plen, poteter og påhengsmotor same dag, kan det lett gå litt i baddel.

Ikkje rart eg gløymte desse medisin-greiene. Eg fekk slått plenen, tappa girolja av påhengsen og stulla og stelt rundt potetene som veks grassat inne i drivhuset. Dessutan var det masse fotball i går kveld.

I føremiddag har eg vore på utflukt til Biltema på Lura for å handla girolja, rustspray og fettløysingsmiddel. Sidan eg ikkje har lov å kjøra bil før 15. juni, måtte min gamle skulekamerat Johan Birger Nesvik kjøra meg. Då eg kom heim gjekk eg laus på girolje-skiftet. Det kom like mykje olja på buksa mi og garasjegolvet som det kom inn i gearboksen. Heldigvis hadde eg kjøpt dobbel oljedose. Eg kjenner meg sjøl og veit kva slags kløna eg er.

Klokka var 12 då eg kjende vinabrød-suget og fekk ein lysande idé: Eg går ned til Romsøe på Stokkaveien og kjøper kaloribombene der. Då får eg litt mosjon og frisk luft. Dei fleste bilturane i Norge er kortare enn ein kilometer. Eg går.

Viktig å gå litt skal du driva med bakverk, seier firmalogoen
 til Romsøe.

                           
Fira vinabrød, to til kånå og to til meg, kosta 60 kroner. Dette var visstnok tilbudspris. Men dama bak disken sa at eg hadde tjent pengar på å kjøpt ei heile vinabrødstang. Den kosta visst 50 kroner.

Vel heime kokte eg kaffi og så åt me vinabrød som eg meinte var godt for helsa.

- Kvar vinabrød inneheld 366 kalorier. Eg trur ikkje du har godt av det, sa kona då bakverket var trygt plassert i magane våre.

Dette er berre ein kåne-påstand.

 Eg har jo Endomondo-app på mobilen. Den brukte eg på vegen heim. Frå Romsøe til Byhaugen er det 0,92 kilomter. Den turen gjekk unna på 11 minutt og 27 sekund. Då er ein kort prat med naboen, Per Kjell Frøyland, medrekna. Det gjekk med 53 kalorier og 0,02 liter vatn. Alle desse tala må gangast med to. Eg gjekk jo til Romsøe også. Eg heldt ein snittfart på 4,8 kilometer og hadde ein toppfart på 11,6.

Og tenk på all bensinen eg ikkje brukte.

Herligt med vinabrød. Forresten veit eg det korrekte navnet er wienerbrød.

Strålande maskin-havari på "Lysefjord"

Tidlegare "Lysefjord" er lett gjenkjenneleg der den ligg i Oslo.

 Då maskinen på "Lysefjord" slo seg vrang og sette maskinisten sjakk matt ein laurdags føremiddag på Forsand på slutten på 1950-talet, kom det som bestilt for meg. Dermed blei det ingenting av heimreisa om Stavanger til Hjelmeland via Tau. Tvertimot blei det dokterskyss til Høle og drosjebil tilbake til Bersagel der turen hadde starta litt tidlegare på dagen.

Sommarferien på Bersagel blei ein dag lenger takka vere den lunefulle "Lysefjord"-maskinen.

Sidan eg var så heldig å ha tante og onkel med hytta på Bersagel, fekk eg eit ganske grundig kjennskap til Høgsfjord Rutelag sine båtar. Fleire somrar fekk eg studera desse grønmalte båtane som gjekk inn og ut fjorden til byen kvar dag: "Lysefjord", "Høle og "Høgsfjord".

Dermed var eg heller ikkje i tvil om at det var gamle "Lysefjord" eg såg då eg sto på dekket på danskebåten då den gjekk ut frå Oslo her for eit par veker sidan.

 Frå 1946 til 1982 gjekk "Lysefjord" som rutebåt på Høgsfjorden og Lysefjorden. Den fekk med seg sju år som Stavangerske-skip før den endeleg blei utrangert i 1982 og seld året etterpå. 

I boka "Fjordabåtene" som kom ut i 2005 skreiv eg at båten nå var blå og kvit og hadde navnet "Carnival".  Vippetangen i Oslo var fast liggeplass. Dette ser ut til å gjelda også nå. Eg har ikkje oppdatert mine kunnskaper, men med sjølvsyn såg eg båten der den låg og var lett gjenkjenneleg. 

Kven hugsar ikkje dei harde trebenkene i dei to salongane på "Lysefjord". Her sat bønder og byfolk og reiste på den svært spesielle grøne og kvite fjordabåten med eit lite styrehus og eit halvtak på dekket over aktersalongen der lasta blei plassert.

"Lysefjord" blei bygd i 1933 i Odense i Danmark for eit svensk rederi og fekk navnet "Gefion". Systerskipet fekk navnet "Gylfe". Dei to båtane gjekk i rute mellom Malmø og København fram til andre verdenskrig. Då blei dei liggjande i opplag fram til 1946. Jøsenfjord Rutelag og Høgsfjord Rutelag var på jakt etter ny tonnasje og gjekk saman og kjøpte dei to skipa. Det var mangel på passande båtmateriell etter krigen og dermed enda selskapa opp med båtar som ikkje akkurat var spesialbygde for fjordafart i Ryfylke. 

"Årdalsfjord" fekk kort karriere i Jøsenfjord-selskapet. Den var
 omtrent heilt lik "Lysefjord".

                                             

Jøsenfjord Rutelag kalla sin båt for "Årdalsfjord".  Den blei brukt i turistruta til Jøsenfjorden første sommaren. Seinare gjekk den mest som reservebåt. Men Jøsenfjord-sjefane tykte ikkje den egna seg særleg godt for fjordafart i ruter der det var etter måten mykje last. I 1951 kvitta selskapet seg med båten. Den havna på bergenskanten og fekk først navnet "Askøy" og seinare "Kvarven". Den forsvann endeleg ut av soga på 1970-talet. 

                                            

"Lysefjord" derimot heldt det gåande i alle år i ruta på Høgsfjorden og Lysefjorden. På 1960-talet blei den påkosta mange pengar. Den blei forlenga og utstyrt med bildekk med plass til fire-fem bilar. Det gamle styrehuset blei skifta ut med ein meir moderne installasjon. Dette styrehuset egna seg best for kapteinar på over to meter. Skipsførarar av meir normal høgde måtte stå på tærne når dei skulle leggja til kai. 

Den moderniserte "Lysefjord" fotografert i Lysebotn.

                                 

Den gamle Tuxham-maskinen som eg hadde stor glede av i min barndom, blei bytta ut med ein Wichmann på 300 hestekrefter. Då  gjorde "Lysefjord" 11 knop. Det blei også montert krane ved ombyggingen slik at det gjekk kvikkare å handtera last. 

Eit kjekt gjensyn i Oslo med ein båt frå min barndom. Tenk den fekk motorstopp på Forsand!

 

Rauå ler i allslags vêr

Viss du skal lesa om doktorgrader i avisa, bør du minst ha
 doktorgrad sjølv også.

Ei seriøs avis skal sjølvsagt kvar dag ha litt komplett uforståleg stoff på trykk. Slik framstår bladet som seriøst for alle lesarar som ikkje forstår eit kvekk. Dessutan hjelper avisa produsentane av kaudervelsken med deira eige sjølbilde. Når du får slik på trykk i avisa, er du både klok og seriøs, tenkjer skribentane.

Overlege Lars Fjetland og hans doktorgrad blir omtala på side 48 i Aftenbladet i dag under tittelen: Endovaskulær hjerneslagbehandling. For snaue tre månader sidan blei eg ramma av hjerneslag. Dermed blei eg litt interessert i denne artikkelen. Eg stava meg gjennom ein lang straum av framandord blanda opp med det gjenkjennelege ordet blodpropp. Forfattaren av artikkelen har ikkje teke seg bryet med å forklara kva endovaskulær betyr. Dermed blei den heilt meiningslaus.

Lars Fjetland er sikkert både ein bra mann og ein seriøs lege. Men kven er det som har skrive dette og kven har sett det på trykk?

- Rauå ler i allslags vêr, sa ein av mine seniorkolleger i Aftenbladet på den tida då eg begynte som bladfyk i avisa på slutten av 1970-talet. Dette var ein generell kommentar til bort-i-skoddå-snakk og sjølhøgtideleg viss-vass som det truleg var vel så mykje av i den tida som det er nå.

Så langt tilbake var det ein såkalla toppartikkel på side to kvar dag. Somme av desse artiklane var lange som vonde år og komplett uforståelege. Eg hugsar spesielt ein artikkel som av alle ting handla om The Beatles. Den var så lang at berre snaut halvparten gjekk inn på side to. Ei side lenger bak i avisa måttte også fyllast opp for å komma til endes på dette stykket.

Dette var i mi tid på den såkalla desken i avisa. Ein av oss deskhaiane tok opp spørsmålet om å dela denne Beatles-artikkelen i to. Slik at dette blei ei framhaldsoge over to dagar. - Artikkelen er altfor dårleg til å delast i to, svara vikarierande toppartikkel-redaktør.

Då eg havna på sjukehuset med hjerneslag blei eg behandla med Plumbo-metoden. Blodårene mine blei pumpa fulle av blodfortynnande medisin som løyste opp den litle blodproppen som eg hadde i hjernen. Dette var altså ein metode som liknar på den me brukar i heimen når vassrøyra tettar seg. Då går det ofte i Plumbo. Behandlinga som eg fekk, kan også beskrivast med flotte faguttrykk slik at vanlege, dødelege ikkje forstår eit kvekk. Men den folkelege forklaringa gav meir enn god nok meining for meg.

Kjære Aftenblad. Med glede tek eg inn papiravisa frå postkassen kvar dag. Eg er like letta kvar dag det ikkje finst kjenningar av med i dødsannonsene. Så blar eg vidare framover i avisa og les litt både her og der. Men spar meg for uforståeleg møl.

PS. Ein annan doktordisputant med lokal tilknytning er også omtale i dagens avis. Den er faktisk endå verre. Komplett uforståeleg.DS.