"Chile" - frå spritsmugling til fredeleg frakt av sild, brisling og mussa

"Chile" ved Fryserikaien i Stavanger oktober 1971. Den var nå seldt til amerikanar som skulle ha den som lystbåt.
Turen gjekk fint over Atlanteren. Foto: Olav Moen.

- Det va "Chile".

Framleis finst det folk som hugsar Olav Nybø svara på anrop frå Rogaland Radio.  Fiskeribølgen sto på full styrke og laga sprakelyder i høgtalaren i kvart styrehus når fisket gjekk for fullt vinter, sommar og haust. Du høyrer det, ikkje sant? "Chile" med dei tre brørne Olav, Kåre og Jørgen gjekk i råstoff-farten. Rennesøy-skøyta frakta sild, brisling og mussa frå fiskefelta til hermetikkfabrikkane i Stavanger i mange år.

Her er historia om båten så langt som eg kjenner den til nå:

Kutteren blei bygd i 1916 i Ølve i Sunnhordland av Johan T. Nerhus og fekk som ny navnet "Foløy".
Fyrste eigar var Karl Helgesen Foldøy som hadde bunkersanlegg på Grasholmen i Stavanger. Tore Helle var første skipper.  På denne tida sto det ein 40 hestar Lysekil-motor i skøyta.

Frå Stavanger Aftenblad 17. desember 1923.

I 1923 var "Foløy" bortleigd til bergensarar som ikkje dreiv normal fraktefart. I august slo tollarane til då båten låg med maskinskade i Hålandsvågen på Karmøy. 2000 liter sprit, 63 flasker rom, 11 krukker genever og ni flasker likør fann tollarane om bord i fartyet. Dette var eit smuglingsforsøk, meinte tollvesenet og beslagla fartøyet og arresterte skipper og mannskap, fire mann.

- Me skulle ikkje smugla sprit til Vestlandet. Tvertimot. Planen var å gå frå Holtenau i Kielerkanalen til Siglafjord på Island med lasta. Men maskinproblem førte til at me måtte gå inn til Karmøy, sa dei tiltalte i rettssaka som er grundig referert i Stavanger Aftenbladet 17. og 18. desember 1924. Påtalemakta hadde ikkje tru på at "Foløy" var på veg til Island. Båten var ikkje utrusta til det. Dessutan var skipperen dømt for spritsmugling tidlegare.

Forbudstida eller brennevinsforbudet varte frå 1916 til 1927 i Norge.

"Foløy" blei raskt frigitt, men det var så stor pantegjeld på båten at den nå blei seldt til
Tormod og Thomas Jørpeland for 7000 kroner og dei gav den navnet "Jørpeland". Nå skal skøyta ha gått i rutefart mellom Strandalandet og Stavanger. Eg har ikkje funne spor etter denne trafikken og er interessert dersom nokon har opplysningar om tida som "Jørpeland".

Nytt eigarskifte i 1930. Då overtok Anders Jensen, Engøy. Han var tidlegare sjømann og hadde seilt på Sør-Amerika. Derfor gav han skøyta navnet "Chile" og sette inn ny maskin av merket June Munktell. Den var på 55 HK. Jensen fekk ikkje mykje glede av fartyet. Han døde etter eit års tid.

"Chile" på veg ut frå Sand før ombygginga i 1950. Bildet har eg fått frå Jostein Hellevik, Rennesøy.

I 1931 kjøpte Laurits Austbø, Vikevåg, "Chile" av enka etter Jensen. Han betalte 10.000 kroner og tok det nye navnet med seg på kjøpet. Nå gjekk "Chile" inn i råstoff-farten mellom fiskefelta langs kysten og hermetikkfabrkkane i Stavanger. I februar og mars gjekk råstoff-skøytene med sild, deretter var det vårsild, og frå mai til utpå hausten var det brisling. Til slutt gjekk dei med mussa.  Brisling Companiet i Stavanger var oppdragsgjevar. Det var nevøane til Laurits Austbø, Olav, Kåre og Jørgen som var mannskap om bord. Nevøane åtte halvparten av "Chile".

"Chile" blei reparert og forlenga på Erøy vinteren 1950 - 1951. Kven er
karane på bildet? Treng hjelp. Foto: Trygve Erfjord.

I 1950 var det tid for å fornya "Chile". Arbeidet skulle skje på Erøyvik båtbyggeri i Erfjord. I november 1950 blei "Chile" sett på slippen for å vølast.  Skroget viste seg å vera fullt av makk. Erfjordbuane reiv og reiv. Til slutt var det berre kjølen og nokre få spant igjen frå det opprinnelege fartyet.

- Men Laurits Austbø ville ikkje kvitta seg med den gamle kjølen. Viss den og blei kassert, var det ikkje "Chile" lenger. Då kunne det henda at hellet blei borte. "Chile" gjekk på sjøen igjen i juni 1951, fortalde Trygve Erfjord.

Laurits Austbø.

-  Ombygginga og forlengjinga kom på 40.000 kroner. Dette skal ha vore den vakraste kutteren som er bygd i Ryfylke, seier Hans Georg Knutsvik  som veit det meste om gamle fiskeskøyter frå Rogaland.

"Chile" var 57,5 fot lang, 16,2 fot brei og djuptgåande var 7,1 fot.

I 1956 hadde 55-hestaren frå June Munktell gjort sitt. Då blei det sett inn ein to-sylindra, 100 HK Volda-motor.

I 1962 selde Laurits Austbø sin eigarpart i "Chile" til nevøane som nå fekk ein tredjepart kvar.

"Chile" blir sjøsett på Erøy juni 1951. Foto: Ryfylkemuseet.

Råstoff-farten var rein fraktefart. Dei gjekk mykje med brisling til hermetikkfabrikkane. Dei hadde i 1930-åra  325 kroner og gratis solar (diesel) for båt og tre mann. Seinare fekk dei ei krone pr. skjeppe. Kokken hadde 10 kroner veka og fri kost.

"Chile" lasta ikkje meir enn 900 - 920 skjepper. Dette var i minste laget for å få lønnsom drift.

"Chile" i fart. Bildet tilhøyrer Eldbjørg Lindanger.

Dekkslast måtte til for å få tjena pengar på råstoff-farten når ein hadde ein heller liten båt. Å gå rundt Stadt vintersdag i halvsurt vêr med dekkslast var ikkje nokon stas. Nybø-brørne høyrde på vêrmeldingane og var raske med å komma seg sørover igjen. Dei lika seg best sør for Stadt, har eg høyrt.

Nybø-brørne kjøpte "Vestpynt i 1970. Foto: Marit Brekke.

Den gamle, vakre kutteren kom for salg i 1971. "Chile" gjekk frå Stavanger 3. oktober 1971 med kurs for Danmark. Olav Nybø fekk brev frå den nye eigaren etter at "Chile" var kommen vel fram til USA. Nå skulle den gamle råstoff-fraktaren og spritsmuglaren brukast til lystbåt. Koss det gjekk vidare i USA, veit eg ingenting om.

Nå hadde Nybø-brørne kjøpt "Vestpynt" for 70.000 kroner. Denne båten lasta 1800 skjepper og med den  dreiv vidare med råstoff-fart til utpå 1980-talet.

"Chile" var ein vakker kutter. Kan den flyta ennå? "Lenda"
frå Roaldsøy heilt til venstre. Bildet har eg fått frå
Hans Georg Knutsvik.

Denne bloggen hadde ikkje vore så lang og fyldig utan hjelp frå Hans Georg Knutsvik. Eg har også fått hjelp av Jostein Hellevik. Viss nokon har bilde av Laurits Austbø eller nevøane Olav, Kåre og Jørgen ville eg gjerne hatt det med i bloggen. Takk til Jørn Brekke som skaffa bilete av "Chile"-familien og bilete av "Vestpynt".

Laurits og kona Ingeborg saman med Olav Nybø og kona Sigrid og barna
Jorun og Arne. Bildet frå ca 1965. Bildet tilhøyrer Marit Brekke. 

Kåre, til venstre, og Jørgen Nybø fotografert på familie-eigedommen
på Rennesøy. Bildet tilhøyrer Marit Brekke.

Hans Georg Knutsvik har skrive dette på Facebook:

Olav Nybø (27.4.1922), Rennesøy, var med onkel Lauritz på "CHILE" første gang våren 1937, han var 15 år og fikk jobben som kokk. Senere ble han skipper. Broren Kåre (25.1.1924) gikk ombord som maskinist i 1944. Yngstebror Jørgen gikk ombord i 1949 som kokk, eller "kokekyndig maskinist, godt kjent på kysten". Men tittelen var karakteristisk for alle som seilte i denne farten.

Selv gikk Lauritz i land, han hadde fått seg jobb som råstoffkontrollør hos Brislingcompaniet.
Lauritz Austbø solgte sin halvpart i fartøyet til nevøene i 1962.

"Chile" på Vikevåg ein gong på 1960-talet. Bildet tilhøyrer Torvald Omland.

Blei "Jo Odd" døypt i champagnebrus?

"Jo Odd" er den vakraste fiskeskøyta som har høyrt til på Kvitsøy. (Ukjend fotograf)

"Jo Odd" glei så fort nedover slippen på Erøy at gamle Ole Lundgren måtte springa det han vann for  å knusa flaska mot skroget før den flunkande nye skøyta gjekk på sjøen i Erfjord ein dag i 1954. "Jo Odd" frå Kvitsøy er ei av dei vakraste skøytene som blei bygde på Varven eller Erøyvik båtbyggeri. Den tre år yngre "Peder W" frå Rennesøy var svært lik, men den siste var brattare i baugen, blir det sagt.

Er det sant at "Jo Odd" blei døypt i brus? Kanskje ikkje, men eg blei så fascinert då eg blei fortalt om Lundgren-familien at eg måtte ta brusen med for å få ei forveten overskrift på denne bloggen. Er det mulig at bedehus-folk døypte båtane sine med alkohol-holdige drikkevarer? Med dette spørsmålet som bakgrunn får du litt meir enn soga om "Jo Odd" her. Det blir litt om Lundgren-familien også.

"Jo Odd" ferdig oppspanta på Varven på Erøy. (Foto: Ryfylkemuseet)

 Ein dag under den fyrste verdenskrig, for omlag 100 år sidan, kom den svenske rallaren Ole Lundgren (1889) og kona Anna Karoline (1891) til Kvitsøy. Her busette dei seg og blei buande resten av si tid. Dei fekk tre søner: John (1918), Jostein (1922) og Odd (1924). Den svenske rallaren dreiv med det han hadde gjort før han kom til Kvitsøy. Graving og muring. Mange husgrunnar tok Lundgren seg av og etterkvart blei han også gravar på kyrkjegarden.

Ole og Anna Lundgren.

Ved ein gudsteneste i 1965 blei Ole Lundgren takka av som kyrkjetenar og gravar. Han fekk både takk og gode ord frå formannen i menighetsrådet, Gunleiv Hauge, for sitt store arbeid for ordning og utsmykking på kyrkjegarden. Både Anna og Ole Lundgren døydde i 1968.

Då Ryfylke-bispen Sven Foldøen kom til Kvitsøy i 1919, blei det ein stor vekkelse på øya. Der blei også ekteparet Lundgren rivne med. Dei bøygde kne og blei trufaste bedehusgjengarar.

Som ein ser her: Det var ikkje akkurat nokon glad-kristendom Sven Foldøen nytta seg av når han forkynte Guds ord på Kvitsøy:

Frå nettstaden bibelsk-tro.no.

Eit søk i Aftenblad-arkivet viser at Olof Lundgren ofte var med på det årlege Tryggheim-stevnet. Dei var med i Misjonssambandet, med andre ord.

Lundgren-familien blei godt integrerte, som ein seier i dag. Sønnene tok ikkje etter rallar-faren. Dei blei fiskarar som dei fleste andre kvitsøybuane.

Lundgren-familien på Kvitsøy. Frå venstre: Anna, John, Odd, Jostein og Ole.

I 1948 kjøpte John Lundgren fiskeskøyta "Vailet" på 50 fot. Den hadde ein 75 hestar June Munktell om bord og fekk fiskerinummeret R-19-KV. Dette fartyet blei seldt til Sandeid og fiskerinummeret blei flytta over til den nybygde "Jo Odd".

Nybygget "Jo Odd" var eit syn då det kom til Kvitsøy. Det er opplese og vedteke med stort fleirtal at dette er den vakraste fiskeskøyta som har høyrt heime på øya i vest. Den hadde ein lengde på 17 meter, 5,1 meter brei og 2,5 meter djuptgåande.

Den stolte fru Lundgren kalla "Jo Odd" for "Den lille snurper".

Her ligg "Jo Odd" heime nedriggga og klar til å bli senka i Nedstrandsfjorden
i 1986. (Foto: Jakob Meling)

Det var John og Odd Lundgren som dreiv fiske med "Jo Odd". Jostein dreiv fiske rundt øya med mindre båt.

I 1953 starta rekefisket i havområdet ved Jærens Rev. "Jo Odd" blei for det meste brukt til reketråling året rundt. Det blei som eit fast arbeid for mange fiskarar i Rogaland. Frå Kvitsøy tok det sju-åtte timar å gå til trålfelta på Revet. Dei bruka å vera ute eit par dagars tid før dei kom heim til Kvitsøy og leverte fangsten. Ein god rekefangst kunne vera på fleire hundre kilo. På sommarstid var turane ofte litt kortare. For då minka det fortare på isen. Det var fleire fabrikkar som tok mot reke på øya. Den siste, som Torleiv Ydstebø dreiv, la ned i 2002.

Radio-dagboka.

Vêret måtte vera brukande når ein skulle driva reketråling på Revet. Kvitsøybuane drog opp trålen og gjekk heim når det blei kuling. Spesielt når det blei syd-ost kuling, var dei raske. Då letta reka frå botnen og umulig få i trålen og det var tungt å gå heim med den vindretninga og grov sjø. Men, blir det sagt, det var fiskarar lenger innante i fjordane som var mindre kresne på vêret.

Då  "Jo Odd" gjekk ut Erfjorden som ny sto det ein 50 hestars Rubb om bord. Den blei i 1969 skifta ut med ein Leyland på 150 hestekrefter.

"Jo Odd" blei senka i Nedstrandsfjorden i 1986. Livbøyen
var ikkje med til havsens botn.

For 30 år sidan, i 1986, var det slutt. Då blei "Jo Odd" kondemnert og senka i Nedstrandsfjorden. Den vakraste skøyta på Kvitsøy var historie.

Dei tre Lundgren-sønene var visst ikkje bedeshus-folk. Men dei var flinke og nøysomme arbeidsfolk. Etter at "Jo Odd" havna på havsens botn, tok dei seg anna arbeid. I dag er også dei døde og borte.
Det er ingen Lundgren-ætlingar igjen på Kvitsøy.

Men herma om "Den lille snurper" vil leva vidare i mange år ennå.

Odd Lundgren viser fram ein flott hummar. Foto: Jan Inge Hansen 

Jan Høie, utflytta kvitsøybu, skreiv denne kommentaren til bloggen på Facebook. Den tek eg med her:

Nokre merknadar til ei artig forteljing. At gamle Lundgren ikkje sprong etter JoOdd med sjampagne (brus eller vin) under sjøsettinga, kan ein vere svært viss på. Det var ikkje hans vis. Ei velsigning kan hende (ikkje dåp, det er eit sakrament) ville vere meir i stil med det sambandske.

 Elles meiner eg å ha høyrt at han var militærnektar i Sverige og valde å flytte til Noreg av den grunn. Han kom til Kvitsøy på ei brislingskøyte som hadde vore austafor og ned til svenskekysten. Så kom Anna, han var trulova med etter. Dette vart fortalt meg av mor mi.

 Anna blei aldri norsktalande og difor kjekk å herme etter for oss ungane. Trur vidare at JoOdd også var på sildefiske i 50 åra. Det må skytast inn at JoOdd høyrde til i Leiasundet, ikkje i Ydstebøhamn. For ein austiøybu (Leiasundet) som meg er dette særs viktig. Dei i Ydstebøhamn var vestlandsbuar, og det er noko heilt anna.

 Så ei lita historie om Jostein Lundgren som døydde for 2 år sidan godt over 90 år. Sprek til det siste. Svinga foten over sykkelstonga som ein ungdom og sykla stødig og lett. Meiner det var i 2012 eg såg han dra ruser rett utafor bryggja vår. Framme i baugen sto det ein hegre og fylgde med. Hegren tok i mot småfisk og krabbar som Jostein slengde til han. Eit lokalt TV selskap fekk nyss i dette med Jostein og kompisen hans og ville gjere opptak. Men det gjekk ikkje hegren med på. Eg spurde Jostein korleis det kunne ha seg at han hadde fått hegre som mannskap. "Me e så få her i Leiasundet atte me må halda saman me som e igjen" svarte han Jostein.

 Då han til slutt vart sjuk og kom på sjukehuset (lungebetennelse) var det ikkje råd å spore nokon journal på karen. Han hadde ikkje vore hjå doktor. Han vart sendt til sjukeheimen der han uttalte at han hadde ikkje tid til dette tullet, han skulle på makrellen han. Det vart ikkje meir makrell på Jostein. Han døydde dagen etter. Slik enda ein av dei flinkaste hummarfiskarane på Øynå. Me ungane hadde ein teori om at Jostein hadde så sterke briller (svært langsynt og colabotnar) at han såg tvers gjønå steinane der hummaren låg.


Sidelanternene til JoOdd ligg ikkje i Nedstrandsfjorden. Bror min sikra seg desse før skøyta vart senka. Lanternene hamna så på sjarken bror min bygde. Sjarken blei seinare selt til Sirevåg.

Jan Inge Hansen, nevø av Odd Lundgren, har skrive denne kommentaren på Facebook:

Takk for en god blogg. Da Odd Lundgren var min onkel , gift med Ingrid, min fars søster kjente jeg godt til Jo-Odd og var selv med den flere ganger som barn/ung , men gjennom bloggen fikk jeg vite mye av historien som jeg ikke viste fra før. 

Hegren som blei venn med Jostein
Lundgren. Foto. Jan Inge Hansen

Etter at min tante Ingrid døde 19 mars 2011 var jeg mye hos Odd på min barndoms øy Kvitsøy. Og da broren Jostein døde i august 2013 var jeg hos han ca 2 ganger i uka , enten hjemme eller på sykehjemmet . Har var sterkt redusert etter et lårbeinsbrudd et års tid før. Vi kom veldig nær og han fortalte mange historier fra barndommen, livet som stuert på de store hav og hvordan han fikk mulighet til å bygge Jo-Odd :-) han lærte meg en masse om hummer og fisket etter denne havets kardinal .

 Min egen båt, Jo-Odd Jr ligger i dag ved brygga der gamle Jo-Odd lå . Odd forærte meg barndoms hjemmet til han, John og Jostein for at fjernt boende slektninger skulle ha et sted å komme til når de søkte sine røtter på Kvitsøy. Dessverre har eg ikke blitt slik venn med hegren til Jostein som han var, men den er fremdeles der og følger meg av og til ut gjennom Leiasundet når eg går ut og trekker teiner. Eg innbiller meg at det er Josteins sjel som ønsker meg god fangst
 😊
Da Odd døde den 2 oktober 2014 satt eg ved hans side. En merkelig dag. Jeg så ut vinduet opp mot fyret jeg hadde vært med min bestefar som var fyrbetjent så mange ganger, fylte 62 år, hadde fått min første hummer og fikk et nytt barnebarn. Vi feiret Odds 90 års dag på sykehuset bare en uke før han døde, og heldigvis fikk han komme hjem til sin kjære Kvitsøy og fikk dø der han hadde sitt hjerte . Fred over hans minne 

"Peder W" kjem til Vikevåg i dag!

"Peder W" er 60 år neste år. Den er stadig fin som ny. (Foto. Trygve Eriksen jr.)

Den legendariske Rennesøy-skøyta, "Peder W" kjem tilbake til Rennesøy i ettermiddag. Skøyta blei bygd i Erfjord i 1957 for rennesøybuen Isak Voll. I 1981 blei "Peder W" seldt til John Gunnar Karlson frå Avaldsnes på Karmøy. Nå har barnebarnet til den fyrste eigaren, 33-årige Rune Voll, kjøpt skøyta tilbake. Han har betalt ein halv million kroner for skøyta som bestefaren hadde i 25 år.

- Klokka 15 trur eg at me er ved kai på Vikevåg, seier Rune Voll som har teke med seg heile familien, gamle og unge, til Karmøy for å henta båten. "Peder W" blir liggjande minst ein dag på Vikevåg. Alle som har lyst til å sjå det flotte fartyet igjen, har sjansen i dag.

Karmøybuane har passa godt på det flotte fartyet. Den er like fin som den alltid har vore.

- Vinsjen er demontert. Men eg får den med meg når eg hentar "Peder W". Du skal ikkje sjå bort frå at eg får vinsjen på plass slik at eg kan ta på meg eit og anna frakteoppdrag i ledige stunder, seier Rune Voll som til dagleg er kaptein på hurtigbåten "Fjordfart" til Norled.

Rune Voll er son til Peder Voll som ikkje blei fiskar og fraktemann. Han flytta frå Rennesøy til Randaberg og har jobba som tømmermann i over 30 år. Den nye eigaren av Rennesøy-skøyta, bur også på feil side av Byfjorden.

Rune og Peder om bord i skøyta som Isak bygde.

- Men "Peder W" skal heim til Rennesøy. Eg har skrive leigekontrakt med Rennesøy kommune. Dermed får båten fast liggjeplass på Sørbøkaien i Reianesvågen. Det er litt utsett for søraustleg vind der. Derfor hadde det vore kjekkare med plass ved Låderkaien der "Peder W" låg før i tida, seier Rune Voll som håpar at dette kan ordna seg ein gong i framtida.

Dersom det blir for uroleg ved Sørbø-kaien til vinteren, har Rune Voll ein svigerfar med kaiplass. Han er gift med Marta frå Sjernarøy. Ho er dotter til Trond Aartun som er handelsmann på Eriksholmen. Der er det ledige brygger utanom båtsesongen.

Isak Voll dreiv fiske saman med faren Peder med skøyta "Kjellevik".  I 1956 bestilte han ny skøyte ved Erøyvik Båtbyggeri i Erfjord. Den blei sjøsett i 1957 og døypt "Peder W". Då hadde Isak kalla opp både faren Peder og sonen Peder. Derfor blei det dobbel V. Skuleungane i Erfjord fekk fri for å vera med på sjøsetjinga av skøyta.

Isak på baugen då "Peder W" gjekk på sjøen.

Nå drog Isak Voll på sildefiske med "Peder W". Broren Erling dreiv vidare med "Kjellevik". På vintrane fiska dei sild med botnagarn på Mørekysten. Sommar og haust gjekk "Peder W" i "podefarten" mellom Stavanger, Rennesøy og Bergen. Fleire skøyter frå Rennesøy, 12 på det meste, frakta poteter til Bergen i desse åra saman med "Peder W".

Isak Voll begynte ruta med å lasta poteter og grønnsaker på Fiskepiren i Stavanger før helga. Dei var innom fleire kaiar på Mosterøy og Rennesøy før dei stoppa heime på Låder laurdag. Søndag morgon gjekk dei til Bergen. "Peder W" låg i Bergen og lossa landbruksprodukta frå Jæren og Ryfylke-øyane  i eit par dagar. Onsdag gjekk dei sørover igjen.

Sildeinnsiga til Vestlandskysten svikta meir og meir utover på 1960-talet. Vinteren 1965 - 1966 var siste året "Peder W" var på silda. Nå leiga Fiskerioppsynet skøyta og skipperen for å halda kontroll med brislingfisket på Vestlandet. På vår og sommarstid var fartyet på tokt i Ryfylke, Hardanger og Sogn og Fjordane for oppsynet.

Isak Voll lastar grønnsaker og poteter i Stavanger.

- Me var overalt i fjordane der det var brislingfiske. Inspektørane frå Fiskerioppsynet sjekka fangstane, fortel Peder Voll som var med faren Isak i mange år i ungdommen.

Potettransporten  dabba av utover på 1970-talet. Isak Voll la "Peder W" i opplag og tok seg jobb hjå L. Rødne og Sønner. Han var mellom anna på ambulansebåten som var stasjonert på Østhusvik.

I 1981 blei  "Peder W" seldt til John Gunnar Karlson frå Avaldsnes på Karmøy. Han dreiv båten vidare med same navn. I nærare 20 år gjekk  "Peder W" med fiskefôr til oppdrettarar i Ryfylke og Sunnhordland.

"Peder W" blir lossa ved Strandkaien i Bergen. Isak Voll kjører
vinsjen.

Etterkvart blei det vanskeleg å skaffa deler til Rubbestad-motoren som hadde stått i skøyta frå den var ny. Dermed blei 50 hestaren skifta ut med ein tre-sylindra danskbygd Callesen-maskin på 195 hestar. Dansken sto tidlegare i fiskeskøyta "Polly" frå Karmøy.  Den "nye" maskinen  gav  "Peder W" ein fart på 9-10 knop. Den gamle Rubben står nå på stas på ei motormuseum i Bodø-traktene.

Callesen-maskinen er godt i stand, fastslår Rune Voll.

I 1998 tok fiskefôrtransporten slutt. Men eigaren på Karmøy har teke godt vare på båten. Den har blitt brukt litt som turbåt, men elles hatt gode dagar.

- Eg var overraska då eg såg kor godt båten var i stand. Berre to av dei gamle rekkestøttene står igjen. Alle dei andre er skifta ut. Skøyta såg ut som om den skulle vera nesten ny, seier Peder Nordbø som er omtrent like oppglødd som sonen over å få  "Peder W" tilbake til familien.

Kvitsøy-skøyta "Jo Odd" som også var bygd i Erfjord, var svært lik på "Peder W". Men  "Peder W" hadde meir spring, den var brattare i baugen, seier dei som har greie på slikt. På Erøyvik Båtbyggeri, eller Varven i daglegtalen i Erfjord, blei det bygd skøyter frå 1945 til 1965. Den fyrste var "Ragnhild" som Bård Fyljesvoll hadde i mange år. Den siste var "Bøen Senior".

 "Peder W" er i følge Skipsregisteret 58,25 fot lang og 16,9 fot brei. Djuptgåande er 8,1 fot. Den er 44,79 bruttotonn.

"Peder W" på sildefiske ved Grip utanfor Kristiansund.

Alle bilda som ikkje er kreditert, har eg fått låna av Peder Voll.

Fleire har kommentert bloggen på facebook. Tek det med her:

Kjetil Edland Flottaste skøyta, som eg leverte poteter til Isak frå den var ny og til han slutta av. Den lett kjennelige lyden av Robben når "Peder W" var i Mastrafjorden. Velkommen tilbake.

Jan Høie Dette liga me. Peder W du! Endå ei skøyta frå Erøynå? i Erfjord. Kan henda u hadde meir spring enn JoOdd. Stas med høge baug. Mor til Odd, John Og Jostein Lundgren - eigarane av JoOdd - omtala skøyta til sønene som "den lille snurper". Ho var frå Sverige og ikkje lite kry. Hald fram med dette Jone. Du vekkjer gode minne

Torstein Randa Eg spurte Trygve og Torkjel Erfjord eingong, om Peder W og Joodd var heilt like. Nei, sa dei, det var noke med baugen. Dei måtte vel ta litt hensyn te ebnene så var tilgjengelige. Kjekt at fartøyet kommer tebake te Rennesøy, og håpe at hu komme i lika gode hender så hu har vore!