 |
| På Sjøberg på Østhusvik kan du eta, drikka og overnatta. |
Gratis buss – dette fabelaktige valgkamp-stuntet i Stavanger – måtte me sjølsagt utnytta. For ein stakkars pensjonist som meg, ville det ha kosta 21 kroner for ein honnørbillet til ein av dei mest eksotiske delene av Rennesøy. Nå kunne me reisa gratis både til og frå.
Det finst tusenvis av byfolk som ikkje er kjende på desse Ryfylke-øyane som har prestert å gå inn i bykommunen Stavanger. Av alle ting er byen som likar å kalla seg oljehovedstaden, største sauakommunen i landet etter å ha slukt både Rennesøy og Finnøy.
Frå Breiavatnets bredder går buss nr.10 til
Rennesøy. Minst kvar time.
Bussen til Østhusvik - kor finn du den? Eg måtte inn i Kolumbus-appane for å finna ut avgangstider og ruter. Sist eg bussa til Rennesøy, gjekk den Randabergveien. Men det var på grunn av at Byhaugtunnelen var stengt. Nå går den frå fortauet ved Breiavatnet ut Madlaveien og til høgre i Tjensvollkrysset. Og det går minst ein buss i timen.
U mor og meg fant fram til ein holdeplass på Tasta med navnet Myrveien. Der kom bussen presis etter ruta. Litt av ein sightseeing. Gjennom Randaberg sentrum med både butikkar, apotek og pol. Deretter gjennom desse bratte og mørke Rennfast-tunnelane. Men det gjekk som ein draum. Den kvinnelege sjåføren kjørte like kvast som ein mann. Ho fekk avløysing på bussterminalen på Sokn.
Me reiste vidare til Vikevåg, den tidlegare kommunehovedstaden, på Rennesøy. Der kjørte bussen heilt ned til sentrum og svinga seg rundt.
Folk på Vikevåg har alltid sett ned på Østhusvikingane. Før i tida krangla dei om båtruter og kor ferjekaien skulle liggja. Der gjekk dei frå Vikevåg av med sigeren.
Eg kjenner folk frå Vikevåg som seier dei har vore innakleivs, viss dei har tatt ein tur til Østhusvik. Og innakleivs blir sagt med eit nedlatande tonefall.
Gratis-passasjer nyt sol og utepils på Østhusvik.
Bussen stoppa ikkje lenge før turen gjekk vidare til Østhusvik. Før me visste ordet av det var bussen i full fart på E 39, i retning mot Mortavika. Dette var rett. Den svinga av mot Finnøy og Hanasand og me sat og studerte både landskapet og skjermen inne i bussen som viste navna på dei kommande stoppa.
Me dreit oss litt ut. For eg trudde jo sjølvsagt at Østhusvik var eit endestopp for denne bussen. At den stoppa eit par minutt før den freste av garde mot byen igjen. Men nei! Bussen kjørte ein slags rundtur. Den kjørte rett forbi Østhusvik sidan me ikkje hadde trykt på stopp-knappen. Me slapp ikkje av før me var der ungdomshuset sto i gamle dagar. Dei berykta Østhusvik-dansane høyrte me jo om i alle år. Nå har me sett plassen kor dei dansa, drakk og slåst. Ingen spor etter dette i dag.
Nå er det mange flotte og velstelte hus på Østhusvik. Men dette må jo kunna kallast ein utkant i Stavanger uansett koss me snur og vender på det. Bussturen tek jo nesten ein time frå Stavanger sentrum til den er framme.
Ka har dei å by på for ein tilreisande buss-turist? Her er det berre ein butikk, men to skjenkestader. Ja, det er ikkje berre drikka. Du kan eta også. Og overnatta. Fjordbris og Sjøberg er navna på desse etablissementa som er respektable i aller høgaste grad.
Me var litt tidleg ute. På Fjordbris såg me verken gjester eller betjening. På Sjøberg var det også stille. Men det var ei åpen dør og me fekk kontakt.
Før me visste ordet av det hadde me gamlingar fått plass ute i sola ved eit bord med flott utsikt til båthavn og fjord. Lunt var det også.
Kontakten med dei innfødde blei overraskande god. Kai Risa, innehavaren av Sjøberg, kom og slo av ein prat. Folka som kom og sette seg ved nabobordet var kjenningar: Lars Sokn, Rennesøy-ordførar då eg var fersk journalist i Aftenbladet i 1977. Saman med broren Håkon og eit par andre hadde dei tatt turen frå Mosterøy til Østhusvik for å slå seg passelegt laus i det fina veret. Vår gamle kjenning Daniel Nordbø kom også innom. Han er forresten frå Vikevåg, men har flytta innakleivs.
Vår gamle kjenning frå gymnasåra på Bryne, Oddgeir Nordhus, var ute på tur
med sin Massey Ferguson frå 1975.
Mette og utyrste tok me oss opp til bussholdeplassen i god tid. Mens me sto der og venta, kom det ein Massey Ferguson-traktor durande. Trur du ikkje at mannen bak rattet var ein gammal kjenning frå gymnas-tida på Bryne på 1960-talet. Oddgeir Nordhus er blitt vaksen han også. 1950-modell. Traktoren var frå 1975.
Då me gjekk av bussen på Tasta, var me samde om at det hadde vore ein gild tur. Bussturen var gratis, men det rauk ein del hundrelappar på Østhusvik.
Velkommen etter!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar