 |
| Rømlingen sin telefon til redaktøren og brevet til avisa var toppsak i Aftenbladet onsdag 22. juli 1959. |
Klokka 4 på natta ringte telefonen heime hjå redaktør Per Thomsen på Gausel natt til onsdag 22. juli 1959. Mannen som ringte, presenterte seg som Kåre Palmer Holm. Han hadde skreve brev til Aftenbladet. Brevet låg klar til henting, plassert på eit lokk på eit melkespann på brygga i Galeivågen på Hundvåg.
Kåre Palmer Holm sa til redaktør Thomsen at han rekna med å bli tatt snart. Men då Thomsen sa at han like godt kunne melda seg for politiet med ein gong, var rømlingen uenig. Politiet ville bli varsla straks, sa Thomsen. Rømlingen blei ikkje skremt. Han sa han ringte frå ein telefonkiosk og var umulig å spora opp. Dessutan kunne ein venn av Holm komma ille ut viss redaktøren varsla politiet.
Då samtalen var slutt, la redaktøren telefonrøyret på sida av telefon og ringte politiet frå eit anna telefon-apparat. Håpet var at ein kanskje kunne finna ut kor samtalen kom frå. Men i den tida gjekk telefonane til Gausel, via Hinna bisentral og forbindelsen blei kutta då samtalen var slutt.
20 minutt seinare var ein sivil politiman og ein journalist frå Aftenbladet på veg til Buøy med ekstrabåt. Dei tok vegen vidare til kaien innerst i Galeivågen. Der låg brevet frå Kåre Palmer Holm. Då var det berre gått ein time sidan han hadde ringt til redaktør Thomsen.
I dette brevet skreiv Holm at han trudde pengane som han hadde tatt på Sola postkontor, truleg var mista på motorbåtturen langs Jærkysten i april. Han hadde også ein del kritikk mot politiet. Mellom anna etterlyste han 200 kroner frå ein navngitt politimann. Dei to hadde inngått eit veddemål om Kåre Palmer Holm ville greia å rømma frå fengslet.
Telefonen og brevet frå rømlingen kom på eit heilt ideelt tidspunkt for
Aftenbladet som på den tida var middagsavis med trykkestart klokka tolv på dagen. Det blei eit stort oppslag på fyrstesida og eit langt utdrag av brevet sto også i avisa. Det har eg nå skreve av etter beste evne:
TIL PRESSEN!
Enten man vil tro meg – eller ei – blev jeg uskyldig dømt i Randabergsaken. Etter dette måtte jeg altså belage meg på å sone idømte 18 måneder.
Uansett skyldig eller ikke, så hadde nok dette vært det eneste riktige, men pga hele den lange depresjonsperioden jeg hadde vært i, fra lagmannsrettsavgjørelsen og til spørsmålet om soning med mye misbruk av alkohol, var min dømmekraft blitt så svekket at jeg begikk den dumheten på Sola.
Under min varetektsarrest kom jeg til at det eneste riktige var å skaffe de saknede penger til rette igjen. Jeg forsøkte på alle mulige vis å bevege politiet til å løslate meg i 24 timer for å kunne hente pengene, men mine beveg-grunner var ikke sterke nok. Jeg tok saken i min egen hånd og rømte fra fengslet.
Når det gjelder lakenet som brast for rømling nr. 2, forstår jeg ikke dette på annen måte enn at lakenet har vært utsatt for stort rykk. Jeg veide 8 – 10 kilo mer enn nr. 2, men meg holdt det. Jeg la heller ikke merke til at lakenet brast – dertil var jeg for opptatt, og dessuten kunne jeg vel ikke godt gå hen å spjelke låret hans?
Rømningen var nok kjedelig for vaktmester og betjent, og at det nettopp skulle være disse som både er humane, greie og påpasselige. Men at de begge ikke kan lastes får en forståelsen av når det ikke tok mer enn ca 30 – 40 sekunder fra jeg gikk fra WC og til jeg var ved Våland skole.
De mennesker som jeg har vært i kontakt med under rømningsforsøket har som regel vært hjelpsomme og elskverdige. Den beste var nå likevel bonden som påtraff meg i hans hønsehus (hvor hønene holdt et sånt spetakkel bare fordi jeg flyttet litt på dem for å lete etter 2 – 3 egg), som så meg, men som ikke så meg, som gav meg en svær matpakke, men som ikke gav meg noe mat osv.
Well nu er det snart på tide at jeg lar politiet få tak i meg igjen. Det har vært noen hektiske og spennende dager, og det beste av alt: Jeg har lagt på meg 2-3 kg.
Vær hilset
Kaare Holm
 |
| Aftenbladet 22. juli 1959 |
Holm i snekke? Dette var tittelen på ei sak på fyrstesida rett under oppslaget om rømlingen. Politiet opplyste at ei snekke var stolen frå Bjørnevik Slipp i Galeivågen. Meldinga fekk forventningane til å stiga innover i fjordane. Var Kåre Palmer Holm på veg til nye eventyr i Ryfylke?
Dette var blogg nr. 7 om den skapsprengar-sjarmøren frå Stavanger. Heng på! Det er mykje å blogga om ennå. Veldig kjekt når folk deler bloggen med andre!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar