Utkjørte gamlingar på Ombo-toppen

 

Utsyn frå Bandåsen. Sol på Foldøynå.

Så lenge eg har hatt auer, har eg sett Bandåsen på Ombo når eg har vore på Hjelmeland. Nå, endeleg, etter over 72 år her på jordå, har eg vore på toppen av det som i dag er Stavangers høgaste fjell, 513 meter over havet. Det var ikkje ein dag for tidleg. Viss eg hadde venta eit par år til, trur eg ikkje at eg ville greidd å kava meg opp. Det var svintungt for ein gammal mann som meg.

Utsynet frå toppen var spektakulært. Me såg det meste av fjordriket, frå Hagali til Kårstø. For ikkje å snakka om Jelsa, brystnålå på Ryfylke, Nedstrand og Foldøynå.

Eg hadde rådført meg med dei fleste ombobuane som eg kjenner, før kånå mi og eg starta på ekspedisjonen. Rådet om å kjøra til Helgaland og starta der, kunne eg ikkje motstå. Det var visstnok den kortaste vegen. Det var lett å finna fram og finna ein plass å parkera bilen. Turløypa var merka og klar. Det var 0,9 kilometer til toppen, sto det på skilt.

Lett start.

Me gjekk rett inn i ein mørk granskog, men det var lett å gå. Vel ute or granskogen blei det brattare og meir krevande å gå. Det var ein steinete og delvis bratt sti. Eg pusta og peste og lurte litt på kva eg hadde gitt meg ut på. Kvar gong det var ein lysning som åpna for flott utsyn, tok eg meg tid til å studera det eg såg og opplyste kånå om alle stadnavna som eg kom på i farten.

- Veit du at Tore Ørjasærter skreiv songen Å, Vestland, Vestland når eg ser deg slik ....... etter eit besøk på Ombo, spurte eg kånå. Ja, og det er tredje gongen du spør meg om dette i dag, sa ho.

Kånå gjekk mykje lettare enn meg oppover. Eg følte meg stakkarslige.

Ein blå tau som var festa langs fjellsida, snudde opp ned på kven som var tøffast. Tauen skulle ein ta tak i og bruka slik at ein ikkje kom på trilt nedover dei stupbratte bakkane viss ein snofla.

- Uff, nei, me snur. Eg vågar ikkje å gå lenger, sa kånå.

Sjøl om eg pusta og peste og var forkava og blei litt frista til å snu, manna eg meg opp. Tanken på eit bind over auene til kånå for at ho ikkje skulle bli redd av å sjå nedover, slo eg raskt i frå meg. Men eg trøysta og godsnakka med henne. - Heila Ombo vil le av oss viss me snur nå, sa eg.

Etterkvart innsåg ho at me ikkje kunne skjemma oss ut som super-pyser. Kånå mi jobba i si tid i banken på Finnøynå og då hende det at ho kjørte bankbuss på Ombo. Ein gong hadde ho med seg ei tom likkiste i bussen. Så ho hadde eit rykte som tøffe dama å ta vare på.

Ombo-molta.

Me kom oss forbi dei skumle partia. Etter det var det ikkje meir bratt og skummelt. Det var berre bratt. Me fann moltekart då me nærma oss toppen, Til og med ei blaut molte. Den hadde me ikkje hjerta til å plukka med oss.

På toppen av denne bakken, ser me nok toppen, sa me til oss sjøl. Denne livsløgna hjelpte oss vidare over den eine toppen etter den andre til me endeleg såg varden. For ein utsikt. Me pusta ut ei stund før meg begynte å grua oss til nedturen. Stien var så pass krevande at det var grunn til å passa på når me skulle fota oss nedover.

Me var heilt aleina på toppen av Stavangers høgaste fjell. På vegen nedover møtte me min tidligare Aftenblad-kollega Arvid Berentsen og sambuar Marie Rudi på veg opp. Dei såg heilt uberørte ut av motbakkane. Lett for dei som er over 20 år yngre enn oss.

Utpest  gamling på Bandåsen.

To og ein halv time hadde me brukt då me var vel nede ved bilen. Dette var ein time meir enn me trudde ved starten. Endeleg var det tid å eta nista som me hadde lagt igjen i bilen.

Det var god tid til ferja gjekk til Hjelmeland. Me kjørte til Eidssund og slo oss laust med is og brus.

Velkommen etter. Spørst om dokke vil treffa oss på Bandåsen fleire gonger.